Το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (ΜΦΘ) με ανοιχτή πρόσκληση του σε πρωτοεμφανιζόμενους Έλληνες φωτογράφους τους κάλεσε να υποβάλουν προτάσεις (έως: 15/5/2018 ), στο πλαίσιο του εκθεσιακού προγράμματος της PhotoΒiennale 2018.
Οι φωτογράφοι δεν θα έχουν πραγματοποιήσει έως τώρα καμία ατομική έκθεση ή έκδοση του έργου τους, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό.
Κάθε υποψήφιος υποβάλει δέκα (10) φωτογραφίες από μια εργασία, που αποτελούν συγκεκριμένη θεματική ενότητα, μαζί με μια σύντομη περιγραφή της σειράς.
Οι προτάσεις θα αξιολογηθούν από τριμελή επιτροπή:
Γιώργος Δεπόλλας, φωτογράφος
Στράτος Καλαφάτης, φωτογράφος
Θοδωρής Μάρκογλου, ιστορικός τέχνης/επιμελητής ΜΦΘ
Δυο προτάσεις θα επιλεγούν από την επιτροπή και θα παρουσιαστούν σε ατομικές εκθέσεις στη PhotoΒiennale 2018 σε χώρους που θα υποδείξει το ΜΦΘ. Τα μέλη της επιτροπής Γιώργος Δεπόλλας και Στράτος Καλαφάτης θα συνεργαστούν ο καθένας με έναν από τους δυο επιλεγμένους φωτογράφους, μέσα από έναν συμβουλευτικό διάλογο στην επιλογή των έργων και στον τρόπο παρουσίασης, έτσι ώστε η πρώτη αυτή ατομική τους έκθεση να είναι κατά το δυνατόν αρτιότερη, έπειτα από μια βραχεία μαθητεία με καταξιωμένους δημιουργούς.
Το ΜΦΘ θα αναλάβει την οργάνωση των δυο αυτών εκθέσεων, σε μια προσπάθεια να δοθεί βήμα σε αξιόλογες φωτογραφικές εργασίες πρωτοεμφανιζόμενων δημιουργών.
Η PhotoΒiennale 2018 / 23η Διεθνής Φωτογραφική Συνάντηση, που θα εγκαινιαστεί τον Σεπτέμβριο του 2018, συμπληρώνει φέτος τριάντα χρόνια παρουσίας. Είναι ένα από τα παλιότερα φωτογραφικά φεστιβάλ της Ευρώπης, αποτελώντας σημαντικό βήμα παρουσίασης της σύγχρονης και ιστορικής ελληνικής φωτογραφικής δημιουργίας, καθώς και ένα ζωτικό σταυροδρόμι ζύμωσής της με την αντίστοιχη διεθνή σκηνή.
@@@@@@@@
Στα πλαίσια αυτά υπέβαλα πρόταση στην επιτροπή με θέμα την Δραπετσώνα, και την φωτογράφηση που έκανα από την πρόσφατη κινητοποίηση των κατοίκων της περιοχής, για την μόλυνση του περιβάλλοντος και την απομάκρυνση των βιομηχανικών δραστηριοτήτων από την οικιστική περιοχή.
Ακολουθεί το κείμενο και η φωτογραφίες της πρότασης μου.
"Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά…"
Σε στίχους Τάσου Λιβαδίτη, μουσική Μίκη Θεοδωράκη και την συγκλονιστική ερμηνεία του Γρηγόρη Μπιθικώτση, η Πόλη της Δραπετσώνας έγινε γνωστή στο πανελλήνιο από το ομώνυμο τραγούδι!
Πόλη γέννημα της εσωτερικής μετανάστευσης, δίπλα στο λιμάνι του Πειραιά, δέχτηκε εσωτερικούς πρόσφυγες από την Κρήτη και τη Πελοπόννησο στις αρχές του 20ου αιώνα, και πρόσφυγες του πρώτου παγκοσμίου πολέμου από την ανατολική Θράκη. Το 1915 εγκαταστάθηκε μια ομάδα Αρμένιων προσφύγων και με τη Μικρασιατική καταστροφή η Δραπετσώνα μετασχηματίστηκε σε έναν αυτοσχέδιο οικισμό προσφύγων από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο.
Mεγάλο μέρος του προσφυγικού πληθυσμού, βρήκε επαγγελματική διέξοδο στη θάλασσα, το λιμάνι τα εργοστάσια. Ο κόσμος της προσφυγιάς και η αγορά εργασίας συναντήθηκαν στους φούρνους του γυαλάδικου, στις μονάδες παραγωγής τσιμέντου και στις δεξαμενές πετρελαίων. Μια σχέση σύντομης ζωής και αργού θανάτου αναπτύχθηκε. Οι προσφυγογειτονιές της Δραπετσώνας σύνδεσαν την ιστορία τους με την λειτουργία αυτών των βιομηχανιών. Η ακμή και η παρακμή τους έθεταν τα όρια και στη ζωή των ανθρώπων.
Σήμερα έναν αιώνα μετά οι νέοι κυρίαρχοι του λιμανιού θέτουν τους όρους και τις προϋποθέσεις. Το ξαναμοίρασμα επενδυτικών “ευκαιριών" στο επιχειρηματικό κεφάλαιο, δρομολογεί παραπέρα καταστροφή και ρύπανση του περιβάλλοντος.
Ο λαός αντιστέκεται και κινητοποιείται .
Είναι το μόνο που μπορεί, που πρέπει να κάνει!
 |
 |
 |
