Παιδικά παιχνίδια στις δεκαετίες '50, '60, '70



Στις αρχές της δεκαετίας του '50, στον απόηχο του 2ου παγκόσμιου και του εμφυλίου πολέμου, οι άνθρωποι στη χώρα μας, προσπαθούσαν να μαζέψουν τα κομμάτια τους, και να κάνουν μια νεα αρχή στη ζωή τους χωρίς τις σκιές του πολέμου, της πείνας και του θανάτου. Για τα παιδιά της εποχής εκείνης, η λέξη παιχνίδι ήταν συνώνυμη με τον δρόμο, την αλάνα, την συνεύρεση με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς και την συμφωνία τους για το τι θα παίξουν. 
Παιχνίδια που δεν χρειάζονταν όργανα παρά μόνο τη φυσική παρουσία των παιδιών. Η αμπάριζα, το κυνηγητό, το κρυφτό ήταν από τα πιο δημοφιλή όπως και ο πετροπόλεμος και οι ξιφομαχίες με αυτοσχέδια σπαθιά για τους πιο ζωηρούς. Για τα πιο μεγάλα αγόρια, η κατοχή σφεντόνας ήταν θέμα γοήτρου και την εξάσκηση στο “σημάδι” την πλήρωναν τα καημένα τα σπουργιτάκια.Το πατίνι και η κατασκευή του επίσης, απαιτούσε “τεχνικές” γνώσεις και δυσεύρετα μεγάλα ρουλεμάν, όμως ήταν ενα παιχνίδι στόχος για κάθε αγόρι που “σεβόταν” τον εαυτό του!

Οι παρέες τα πρώτα χρόνια ήταν αμιγώς αγορίστικες ή κοριτσίστικες, χωρίς βέβαια να είναι απαγορευτικό να υπάρχουν και εξαιρέσεις από καμιά αδελφή ή αδελφό. Επίσης τα παιχνίδια ήταν διακριτά για αγόρια και κορίτσια, υπήρχαν βέβαια και μεικτά που όσο περνούσαν τα χρόνια γίνονταν περισσότερα.

Σαν παιδιά είχαμε “δικαιώματα” σε όλα τα καρποφόρα δέντρα της περιοχής που ηταν “σημαδεμένα”. Η “απαλλοτρίωση” ξεκινούσε πριν ακόμα ωριμάσουν τα φρούτα (βερίκοκα,τζάνερα,πορτοκάλια, μανταρίνια), για να προλάβουμε τους ανταγωνιστές. Οι μουριές είχαν την τιμητική τους, ενώ εγώ τρελαινόμουν για τα τζίτζιφα.

Για πολλά παιδιά της εποχής το “παιχνίδι” τους, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες που δεν είχαν σχολείο, ήταν συνυφασμένο με “εργασία” που έκαναν έναντι αμοιβής (χρηματικής ή σε είδος) συμβάλλοντας έτσι στο φτωχικό οικογενειακό τραπέζι. Θυμάμαι να πηγαίνω σε φούρνο της γειτονιάς, όταν προμηθευόταν την πυρήνα (καύσιμο για τον φούρνο) και μαζί με άλλους πιτσιρικάδες να τη μεταφέρουμε στον αποθηκευτικό χώρο του. Θυμάμαι επίσης να πηγαίνουμε σε γείτονα που εμπορευόταν μήλα, και βοηθούσαμε να τα πλένει με νερό και να τα γυαλίζουμε με ενα πανί. Σε βιοτεχνία της γειτονιάς επίσης, που έφτιαχνε βόλους από πηλό, θυμάμαι έντονα ενα καζάνι που περιστρεφόταν με μεγάλη ταχύτητα και μέσα εκεί να ρίχνουμε το χρώμα που θα έπαιρναν στο εξωτερικό τους, πράσινο,κόκκινο,μπλε! Η βοήθεια στον παγοπώλη της γειτονιάς ήταν επίσης μια συνηθισμένη απασχόληση.

Είναι σκόπιμο να κάνουμε μια αναφορά, και σε μια πολύ χρήσιμη εμπορική πρακτική που για ενα διάστημα οι βιομηχανίες απορρυπαντικών (ROL) και σοκολατοποιίας (MELO) κ.α. εφάρμοζαν. Την προσφορά πλαστικών παιχνιδιων, βιβλίων και διάφορων συλλογών σε “χαρτάκια”, που έβρισκες αγοράζοντας τα προϊόντα τους. Θυμάμαι έντονα την πολύ καλή σειρά βιβλίων “Ήμουν κι εγώ εκεί”, πόσο μας βοήθησαν, τη στιγμή που δεν υπήρχε η δυνατότητα να αγοραστούν εξωσχολικά βιβλία.

Στα χρόνια της εφηβείας και τα πρώτα νεανικά, πολύ δημοφιλές ήταν το “Λεύκωμα”. Ένα κοτσομένο τετράδιο πολλών φύλλων που στο εσωτερικό του ο “κτήτωρ” έβαζε φωτογραφίες από τα "είδωλα" της εποχής και έγραφε διάφορες ερωτήσεις όπως “τι εστί άντρας”; “τι εστί γυναίκα”; “τι εστί έρως”; Το βιβλίο έκανε περιφορά σε φίλους, συμμαθητές, αλλά και φίλους φίλων που έγραφαν τις "απαντήσεις τους βάζοντας τα δικά τους σχόλια και κρυφά ερωτικά "μηνύματα" ! 

 ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΧΡΟΝΩΝ
 
ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ, ΜΠΙΖΖΖ, ΚΡΥΦΤΟ, ΚΥΝΗΓΗΤΟ,ΤΣΙΓΚΑΚΙΑ, ΒΟΛΟΥΣ, ΓΥΑΛΕΝΙΑ, ΜΑΚΡΥΑ ΓΑΙΔΟΥΡΑ, ΤΥΦΛΟΜΗΓΑ, ΚΟΡΟΙΔΟ, ΤΑ ΜΗΛΑ, ΠΕΝΤΟΒΟΛΑ, ΤΡΙΛΙΖΑ, ΠΑΤΙΝΙ, ΣΒΟΥΡΑ, ΠΕΡΝΑ ΠΕΡΝΑ Η ΜΕΛΙΣΑ, ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΣ ΚΥΡΑ ΜΑΡΙΑ, ΓΥΡΩ ΓΥΡΩ ΟΛΟΙ, Η ΜΙΚΡΗ ΕΛΕΝΗ, ΤΣΙΛΙΚΙ, ΓΙΑΝΤΕΣ,ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΟΙ, Η ΚΟΛΟΚΥΘΙΑ, ΧΑΛΑΣΜΕΝΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ, ΧΟΥΛΑ ΧΟΥΠ, ΤΑΚΑ-ΤΑΚΑ, ΑΛΑΤΙ ΧΟΝΔΡΟ ΑΛΑΤΙ ΨΙΛΟ, ΤΣΕΡΚΙ,ΤΡΑΜΠΑΛΑ,