Τα λατομεία της Νίκαιας


Δεκαετία του 1960. Η αστικοποίηση της Αττικής και του Πειραιά, που είχε ξεκινήσει από το 1950, συνεχίζεται με γρήγορους ρυθμούς. Κορυδαλλός, Νίκαια, Κερατσίνι, Πέραμα, προσφέρονται γι΄αυτόν το σκοπό γιατί είναι πόλεις με ελεύθερους χώρους για επέκταση και ανοικοδόμηση. Στη περιφέρεια αυτών των πόλεων για να καλυφθεί η ανάγκη αυτής της ανοικοδόμησης, λειτουργούσαν τα λατομεία, Καραμπίνη, Σλεπίτσαρι, και στο σχιστό Κορυδαλλού. 
Εκεί που σήμερα τελειώνει η Αισχύλου και Ευριπίδου και πολύ πριν το μεγάλο λατομείο Καραμπίνη στην Άνω Νεάπολη, στους πρόποδες του όρους Αιγάλεω  ήταν ήδη σκαμμένο και ενεργό λατομείο. Θυμάμαι πολύ καλά τους εργάτες να αναρριχώνται πάνω στην "κομμένη πλευρά του λόφου και με τα κομπρεσέρ να ανοίγουν όλο το πρωί τρύπες στο βουνό στις οποίες τοποθετούσαν δυναμίτη. Συνέδεαν όλες τις τρύπες με φιτίλι και ακολούθως προκαλούσαν  έκρηξη, σπάζοντας τον βράχο σε πολλά μικρότερα κομμάτια που έπεφταν στο έδαφος. 
Μερικές φορές μάλλον από αστοχία, κομμάτια του βράχου εκτοξεύονταν και έφταναν μεχρι τα σπίτια, βάζοντας σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. Θυμάμαι να γίνονται συχνά διαμαρτυρίες και καυγάδες των κατοίκων με τους λατόμους, ώσπου κάποια χρονιά (δεν θυμάμαι πια ήταν) κατάφεραν να το απενεργοποιήσουν. 
Τα μετέπειτα χρόνια ο τεράστιος για τα μάτια της πιτσιρικαρίας επίπεδος και ελεύθερος χώρος, έγινε καθημερινό πεδίο παιχνιδιού. Εξερευνήσεις στα παρατημένα μηχανήματα, ποδόσφαιρο, πετροπόλεμος με την άλλη γειτονιά κ.α. Μια ακόμα "χρήση" του ήταν και αυτή του τόπου που προσφερόταν για αυτοκτονία...
Όσο τραγικό και αν ακούγεται υπήρξαν τέτοιες προσπάθειες από κοπέλες (μάλλον μετά από ερωτική απογοήτευση) που ανεβαίνοντας στον γκρεμό απειλούσαν να πέσουν στο κενό...! Προσωπικά έχω μια τέτοια εικόνα που όμως είχε αίσιο τέλος, καθώς συγγενείς της που την ακολούθησαν την έπεισαν τελικά να μην το επιχειρήσει!
Λεγόταν ότι είχε υπάρξει και νεκρή κοπέλα κάτι που δεν έχω επιβεβαιώσει.