Σε
τριτοκοσμικό πλέον επίπεδο κινείται η παροχή νοσοκομειακής περίθαλψης,
στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας μας τον "Ευαγγελισμό". Η χθεσινή μου
επίσκεψη στον 7ο όροφο, στο αιματολογικό, για να δω συγγενικό μου
πρόσωπο, μου επιφύλαξε μια δυσάρεστη έκπληξη. Σε έναν θάλαμο με έξι
κρεβάτια, (φυσιολογικά σε αυτόν το χώρο θα χωρούσαν το πολύ τέσσερα),
θεραπεύονται πολύ σοβαρές περιπτώσεις λευχαιμίας. Χημειοθεραπείες,
βιολογικές θεραπείες, ακτινοθεραπείες κ.α., είναι οι συνήθεις θεραπείες
που εφαρμόζονται, και ο μεγαλύτερος κίνδυνος που υπάρχει για τον ασθενή,
είναι αυτός των νοσοκομειακών λοιμώξεων, αλλά και ο κίνδυνος από
ιώσεις, μολύνσεις και κρυολογήματα.
Η
συνήθης πρακτική σε όλα τα νοσοκομεία που έχω επισκεφθεί στη ζωή μου
είναι να υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ θαλάμων γυναικών και ανδρών. Μέσα σε αυτόν τον θάλαμο λοιπόν (ανδρών)
βρέθηκα μπροστά σε μια γυναίκα ασθενή η οποία ήταν σε ένα από τα έξι
κρεβάτια. Μάλιστα η ασθένεια της όπως έμαθα ήταν άσχετη με των υπολοίπων
ασθενών, με επιπλέον κίνδυνο μετάδοσης λοίμωξης.
"Ο ασθενής έχει το δικαίωμα της παροχής φροντίδας σε αυτόν με τον
οφειλόμενο σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια του. Αυτή η φροντίδα
περιλαμβάνει όχι μόνο την εν γένει άσκηση της ιατρικής και της
νοσηλευτικής, αλλά και τις παραϊατρικές υπηρεσίες, την κατάλληλη
διαμονή, την κατάλληλη μεταχείριση και την αποτελεσματική διοικητική και
τεχνική εξυπηρέτηση." διαβαζω στην ιστοσελίδα του νοσοκομείου και
πρώτιστο μέλημα των υπευθύνων του πρέπει να είναι αυτό που περιγράφεται
σαν δικαίωμα του ασθενούς....
Δεν
υπάρχει ασφαλώς μεγαλύτερη διάσταση μεταξύ επιθυμητού και πραγματικού,
μεταξύ της παραπάνω περιγραφής και της καθημερινής πρακτικής που
αντιμετωπίζει ο κάθε ασθενής στην περίπτωση του. Όλα αυτά αποτελούν
ζητούμενο, ο ασθενής αντιμετωπίζεται από την πολιτεία και τους υπεύθυνους της υγείας
σαν "αναγκαίο κακό", ενώ μόνο το φιλότιμο και η ανιδιοτέλεια του
προσωπικού γιατρών και νοσηλευτών, (όχι όλου φυσικά), διασώζουν κάπως
την "τιμή των όπλων" αλλά και τις ζωές των ασθενών.
Πρόσφατα διάβασα ένα κείμενο του
ψυχίατρου Γιώργου Νικολαΐδη που περιγράφει πολύ καλά την παθογένεια του
θέματος ΥΓΕΙΑ στην Ελλάδα, με το οποίο συμφωνώ βεβαίως και το παραθέτω
για όποιον θα ήθελε να ενημερωθεί παραπέρα.