Δυο εκδηλώσεις απο τον ίδιο φορέα, την Πνευματικη ΕΣΤΙΑ Νικαίας (ΠΕΝ).
Στη μια, την παρουσίαση του έργου του Μάνου Χατζηδάκη “Η Εποχή της Μελισσάνθης", παραυρέθηκα συνειδητά, την παρακολούθησα και μάλιστα όρθιος, με γοήτευσε και με συνεπήρε απο την αρχή μεχρι το τέλος με την απλότητα την αμεσότητα και την συγκίνηση που έβγαζε το ¨δέσιμο¨ του περιεχομένου, με τον ιστορικό χώρο (μάντρα της Κοκκινιάς) που γινόταν.
Στη δεύτερη εκδηλωση,(θα γίνει τη Δευτέρα 2/12/13), παρουσίαση του έργου του ποιητή Βαγγέλη Χρόνη, αποφάσισα να μην παραυρεθώ συνειδητά, γιατί θεωρώ πως τέτοιου είδους εκδηλώσεις, δεν αγγίζουν το ¨πνεύμα¨ του Κοκκινιώτικου λαού.
Το όνομα Βαγγέλης Χρόνης δεν μου έλεγε τίποτα στον χώρο της ποίησης, έτσι αναζήτησα πληροφορίες στο διαδίκτυο για να γράψω και εγώ στην ¨ΚΟΚΚΙΝΙΑ ΜΑΣ¨, μια ανάρτηση-κάλεσμα για την συγκεκριμένη εκδήλωση της ΠΕΝ. Διαβάζω λοιπόν εκεί διάφορα κείμενα όπως:
Εύαγγελος Χρόνης. Σπούδασε αγγλική φιλολογία στο Oxford School of English και Ναυτιλιακά στο City of London Polytechnic. Υπήρξε από τους στενότερους συνεργάτες του Γιάννη Λάτση και σήμερα κατέχει τη θέση του γενικού διευθυντή του Ομίλου Λάτση.
Βαγγέλης Χρόνης. Αυτό είναι το πρόσωπο το οποίο φέρεται να συνδέει με την υπόθεση για διακίνηση μεγάλων χρηματικών ποσών, ο Ακης Τσοχατζόπουλος στις ιδιόχειρες σημειώσεις του.
Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο πρώην υπουργός Εθνικής Αμυνας στις χειρόγραφες σημειώσεις του και συγκεκριμένα στο έγγραφο 5.53-81, το οποίο έχει κατασχεθεί:«Απαιτητική σήμερα τώρα πλέον πιεστική η επιστροφή από το Σμπώκο του πακέτου των 10.000.000 ευρώ που παρέλαβε ο ίδιος προσωπικά από τον Β. Χρόνη στο σπίτι του το Φεβρουάριο του 2003 όπου είχε κληθεί με υπόδειξη μου, ανέλαβε απέναντί μας –εμένα και τον Β. Χρόνη- την ευθύνη ασφαλούς διακίνησης για μένα της παραπάνω σχετικής αποστολής.
Μεγάλο μέρος αναρτήσεων επίσης, αναφερόταν σε παρουσιάσεις του ποιητικού του έργου, απο σημαντικά ονόματα του πνευματικού κόσμου, όπως Κική Δημουλά, Θανάση Νιάρχο,Τίτο Πατρίκιο,κα.
Δεν ξέρω τι εντυπώσεις και σκέψεις σας προκαλούν εσάς αυτές πληροφορίες για τον συγκεκριμένο.... ποιητή; επιχειρηματία; διαπλεκόμενο;.....
Θα σας πω λοιπόν τις δικές μου σκέψεις και επιφυλάξεις για τη συγκεκριμένη παρουσίαση εκδήλωση της ΠΕΝ, με διάθεση όχι να ¨μαλώσω¨ κάποιους, αλλά σαν μια αναφορά για προβληματισμό. Βλέποντας λοιπόν στην αναζήτησή που αναφέρω πιο πάνω, το πλήθος των εκδηλώσεων παρουσιάσεων του ποιητικού έργου του Β.Χρόνη, εκδηλώσεις που έχουν την χροιά κοσμικού γεγονότος, που μαζεύουν πλήθος κόσμου για να δει και να ακούσει απο κοντά ανθρώπους καταξιωμένους στον χώρο του πνεύματος και της τέχνης , να μιλούν για το έργο του και να απαγγέλλουν ποιήματα του, αναρωτιέμαι ....
Ποιο ειναι άραγε το κίνητρο όλης αυτής της κινητικότητας για παρουσίαση ενός ποιητή εν ζωή και ενός έργου που η αξία του, ουδόλως πλησιάζει ενός Κάλβου, ενός Παλαμά, ενός Καβάφη, για τους οποίους αντίστοιχη παρουσίαση και δημοςιότητα γίνεται μόνο μετά θάνατον και μόνο αν ανακηρυχθούν τιμώμενα πρόσωπα απο την πολιτεία που τους αφιερώνει το ¨Ετος Τους¨, στα πλαίσια του οποίου υπάρχουν χορηγίες και χρηματοδοτήσεις για αυτές τις εκδηλώσεις;;
Ευλόγως αναρωτιέται κανείς....Ποιος άραγε χορηγεί και χρηματοδοτεί πλήθος εκδηλώσεων ανα τη χώρα με παρουσία σημαντικών ¨ονομάτων¨ της τέχνης και του πολιτισμού αλλα και με πλούσια παρουσία των ΜΜΕ, πρόθυμα να παρουσιάσουν το γεγονός, για να προβληθεί το έργο ενός διακεκριμένου στελέχους του ομίλου Λάτση καταρχήν, και δευτερευόντως ενός ποιητή απο χόμπι...
Οι σκέψεις μου αυτές ήρθαν και ¨έδεσαν¨ λίγο πριν τελειώσω αυτο το κείμενο οταν στο fb διάβασα αυτό το κείμενο που σας παρακαλώ να διαβάσετε και εσείς.
#####################
Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ
του Θωμά Σίδερη
Ο Γρηγόρης σκότωσε πολύ νωρίς τον ποιητή μέσα του ή υπό μία άλλη έννοια τον έβαλε στη γωνία και του είπε «μείνε εδώ και σώπα!». Τον σκότωσε για να γίνει δημοσιογράφος. Όταν πριν από καιρό τον ρώτησα «γράφεις ποιήματα;», μου απάντησε αυτό που κάθε δημοσιογράφος θα απαντούσε: «μετά από δυο με δυόμισι χιλιάδες λέξεις που γράφω καθημερινά, δεν υπάρχει χώρος για ποίηση – παρόλα αυτά έχω κάποια στο συρτάρι μου».
Ο Γρηγόρης έπρεπε να βγάλει λεφτά και να ζήσει – αυτός και η οικογένειά του. Όπως όλοι. Αλλά η ποίηση δεν είναι για όλους και κανένας ποιητής σε αυτή τη χώρα δεν έζησε ποτέ από την ποίησή του. Εκτός εάν… Η Ελλάδα είναι η χώρα των ποιητών, αλλά η Ελλάδα είτε τους τουφεκίζει είτε τους βάζει με τρόπο στη γωνία – «μείνε εδώ και σώπα!». Αυτό που έκανε ο Γρηγόρης στον εαυτό του το κάνει η Ελλάδα στους ποιητές της.
Ομολογουμένως, ο Γρηγόρης κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια για να πείσει τον εαυτό του «Εγώ δεν είμαι ποιητής». Κι όμως, μέχρι τα δεκαεφτά του είχε εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές, είχε συμπεριληφθεί σε παγκόσμιες ποιητικές ανθολογίες και είχε αποσπάσει διεθνή βραβεία. Το ’83 τύπωσε τη «Μεγάλη Μέρα», το ’84 τον «Ανοιχτό Κύκλο», το ’86 τη «Μπαλάντα του Μικρού Κύκνου» και το ’87 τα «Παγωμένα Πεζοδρόμια».
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 ξεκίνησε να δουλεύει στο πολιτιστικό τμήμα του Ριζοσπάστη. Δεν εντάχθηκε σε άλλο ρεπορτάζ ίσως ως φυσική συνέπεια της κλίσης του. Ίσως να φαντάστηκε ότι θα μπορούσε να μιλά με ποιητές –σαν κι αυτόν- με συγγραφείς, με ανθρώπους του πολιτισμού τέλος πάντων. Αντ’ αυτών, έκανε το ρεπορτάζ του υπουργείου Πολιτισμού και συναντήθηκε με σπουδαίους και εξαιρετικά σπάνιους ανθρώπους σαν τον Κώστα Καραμανλή, τον Αντώνη Σαμαρά, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τον Πάνο Παναγιωτόπουλο, τον Πέτρο Τατούλη, τον Κώστα Τζαβάρα – το απαύγασμα δηλαδή του Πολιτισμού αυτής της χώρας.
29.11.2013. Ο Γρηγόρης ήταν η 31η απόλυση από τον Ριζοσπάστη. Για τις νέες απολύσεις ίσως γραφτούν πάλι διάφορα, κάποιοι θα επιτεθούν εκ νέου στο ΚΚΕ, η Λιάνα Κανέλη ίσως βγει να υπερασπιστεί την ηγεσία και το όνομα του Γρηγόρη ίσως γραφτεί κάπου στα ψιλά. (Δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι σταρ, ηλίθιε!)
Ο Γρηγόρης ήταν απλήρωτος 10 μήνες. Με τρία ανήλικα παιδιά, ένα στεγαστικό και τις υποχρεώσεις να τρέχουν, όχι μόνο σκοτώνεις τον ποιητή μέσα σου αλλά και τον άνθρωπο. Εσχάτως στη δουλειά πήγαινε με το ποδήλατο – τελικά αυτή η ζωή θέλει πολύ πετάλι. Ο ίδιος ίσως ισχυριστεί ότι το έκανε από οικολογική συνείδηση. Σε κάθε περίπτωση, το ποδήλατο ήταν μια σπουδαία ευκαιρία να ξανασυναντήσει τα «Παγωμένα του Πεζοδρόμια».
Ο Γρηγόρης είναι κομμουνιστής και προέρχεται από οικογένεια κομμουνιστών (υπάρχουν και άλλοι κομμουνιστές σε αυτή τη χώρα, ηλίθιε!) Η μάνα του είναι η «ΜΥΡΤΙΑ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ» – η συγκλονιστική ιστορία της μάλιστα ανεβαίνει φέτος στο θέατρο με πρωταγωνίστρια την Ελένη Γερασιμίδου. Μιλώντας προχθές στο τηλέφωνο με την «Μυρτιά», τη ρώτησα για τον Γρηγόρη. Μου περιέγραψε με τα πιο μελανά χρώματα την κατάστασή του – τη ρώτησα «γιατί δεν κάνει κάτι;» και μου απάντησε «μα δεν καταλαβαίνεις, είναι θέμα ΗΘΙΚΗΣ». Η ηθική όμως σε αυτή τη χώρα ξεχειλώνει κατά περίπτωση και χρήζει απανωτών παρθενορραφών.
Σε κάποια στιγμή της συνομιλίας μας, η «Μυρτιά» μου λέει: «Θέλω να σου πω κάτι. Βλέπω τον Γρηγόρη, βλέπω εσένα, βλέπω όλα τα παιδιά γύρω μου. Ε λοιπόν, δεν μπορώ να αντέξω αυτό που συμβαίνει. Νιώθω φυλακισμένη. Τώρα πια που διανύω την όγδοη δεκαετία της ζωής μου, μπορώ να πω με σιγουριά πως ΜΟΝΟ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΠΟΥ ΜΕ ΚΛΕΙΣΑΝΕ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΕΝΙΩΘΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ».
Αλλά η ελευθερία –όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας- δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Ωστόσο όμως και υπό μία έννοια, ο Γρηγόρης ίσως είναι ελεύθερος τώρα να πιάσει τον ποιητή από το χεράκι, να τον βγάλει από τη γωνία και να τον φέρει μπροστά του και μπροστά μας.