Ούτε στις πιο τρελές φαντασιώσεις τους οι εργοδότες δεν θα μπορούσαν να περιμένουν τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα να ανατραπούν νομοθετικό πλαίσιο και κατακτήσεις δεκαετιών, σε βάρος των εργαζομένων και της μισθωτής εργασίας.
Κατάργηση Ε.Σ.Σ.Ε, εφαρμογή ατομικών συμβάσεων εργασίας, ελαστικοποίηση μέχρι ξεχειλώματος των εργασιακών σχέσεων, μείωση μισθών και ασφαλιστικών εισφορών, ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη και προφανώς τεράστια ανασφάλεια για τους εργαζόμενους "προσφέροντας" μαύρη εργασία, μέχρι ακόμα και την κατάργηση της Κυριακής αργίας για τους ιδιωτικούς υπάλληλους είναι έτοιμοι να εφαρμόσουν!
Δεν μπορούμε βεβαίως να βάλουμε όλους τους εργοδότες στο ίδιο τσουβάλι, γιατί σίγουρα μεταξύ τους έχουν διαφορετικά συμφέροντα και αντιθέσεις αλλά και την δική τους διαστρωμάτωση, που εξαρτάται από τον βαθμό και το μέγεθος της υπεραξίας που εκμεταλλεύονται. Σίγουρα οι πιο πολλοί μικροί και μεσαίοι από αυτούς, έχουν υποστεί μεγάλο πλήγμα από την υπάρχουσα οικονομική, κοινωνική, και πολιτική κρίση, από την ύφεση και την ανέχεια του λαού για κατανάλωση. Κατά χιλιάδες κλείνουν τις επιχειρήσεις και τα μαγαζιά τους, ενισχύοντας έτσι την προλεταριοποίηση και τη προσθήκη τους στη μεγάλη δεξαμενή των ανέργων.
Και αν για όσους παραμένουν εργαζόμενοι όλη αυτή η κατάσταση γίνεται δύσκολη, για τους συνταξιούχους έχει φτάσει να είναι αφόρητη, όταν έχουν υποστεί μειώσεις στις συντάξεις τους τα τελευταία τρία χρόνια έως και 50% χωρίς καν να διαβουλευθεί κάποιος μαζί τους με λογικές... αποφασίζουμε και κόβουμε ! Η προοπτική δε σε ότι τους αφορά είναι ότι, το μόνο σίγουρο που έχουν εξασφαλίσει ...από τώρα, είναι η "δέσμευση" της κυβέρνησης για εγγυημένες κατώτερες συντάξεις για όλους των 360 ευρώ!
Όσο για τους άνεργους, όλων των κατηγοριών και βαθμίδων, όλοι αντιλαμβάνονται πως ζουν μια τραγωδία εξαθλίωσης, εξάρτησης, και τελικά υποταγής σε όποιον και σε ότι μορφής "εργασία" τους προσφέρει... Γιατί το να δουλεύεις κάποιες ημέρες τη βδομάδα, κάποιες ώρες την ημέρα, κάποιους μήνες το χρόνο, ανασφάλιστος με κλάσματα μισθού, η ημερομίσθιου, και αυτό συμβαίνει για τους πιο "τυχερούς".... μόνο σαν μεθοδευμένη τεχνητή μείωση των ποσοστών ανεργίας εκλαμβάνεται!
Από την άλλη και παράλληλα με όλα αυτά έχει απαξιωθεί και παροπλιστεί σε μεγάλο βαθμό το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας αδυνατώντας να προσφέρει έστω μια στοιχειώδη γραμμή άμυνας στους εργαζόμενους. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ, μέσω των συσχετισμών που φρόντιζαν να διαμορφώνουν οι κυβερνητικές παρατάξεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, με γραφειοκρατικές, εργοδοτικές και ρεφορμιστικές αντιλήψεις, ανταποκρίθηκε σε μεγάλο βαθμό στο να κρατά ελεγχόμενο το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα στο ανώτατο επίπεδο του. Οι διαφορετικές αντιλήψεις και τακτικές των ταξικών αριστερών παρατάξεων επίσης, δεν βοήθησαν τους εργαζόμενους να προτάξουν μια ενιαία άμυνα με συγκρουσιακή λογική απέναντι σε όλη αυτή την επίθεση.
Βρισκόμαστε πλέον στο τέλος μιας διαδρομής, από το 1974 μέχρι σήμερα, μιας σαραντάχρονης πολιτικής και οικονομικής πορείας του τόπου, με πολλά σκαμπανεβάσματα, στην οποία κυρίαρχο πολιτικό ρόλο έπαιξαν τα δυο κόμματα "εξουσίας" της μεταπολιτευτικής περιόδου, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, που εναλλάσσονταν στη κυβέρνηση. Την περίοδο αυτή, τα δυο κόμματα, εφάρμοσαν την ίδια πολιτική με ανούσιες παραλλαγές για να τονίζουν τη διαφορετικότητά τους. Χρησιμοποίησαν τον κυβερνητικό μηχανισμό, διαφθείροντας και διαβρώνοντας κάθε λειτουργία του, προς όφελος των κομματικών τους επιδιώξεων, εξασφαλίζοντας έτσι την πολιτική τους επιβίωση και επανεκλογή.
Εκ του αποτελέσματος μπορεί σήμερα ο κάθε καλοπροαίρετος πολίτης να διαπιστώσει, την σύμπτωση των πολιτικών τους, την σύμπνοια στην υπεράσπιση των μνημονιακών πολιτικών και της τροικανής επιβολής, την από κοινού προσπάθεια που καταβάλλουν για να διασώσουν ότι μπορούν και να προετοιμάσουν εναλλακτικές πολιτικές λύσεις, για να συνεχίσουν και διαιωνίσουν την κυριαρχία των ντόπιων και ξένων οικονομικών καπιταλιστικών συμφερόντων που υπηρετούν. Σε αυτή τους την πορεία βρέθηκαν το τελευταίο διάστημα, στην ανάγκη να χρησιμοποιήσουν και εφεδρείες "προθύμων" πολιτικών δυνάμεων (ΛΑΟΣ-ΔΗΜΑΡ) που χρησιμοποίησαν σαν άλλοθι επίπλαστης εθνικής σύμπνοιας, στη "σωτηρία" της χώρας που μας λένε ότι επιτελούν....
Σαράντα χρόνια, και βρισκόμαστε σήμερα, μπροστά στο αποτέλεσμα των κυβερνήσεων αυτών των δυο+ κομμάτων, με μια χώρα που έχει χάσει μέσα σε 4 χρόνια το 25% της περιουσίας της, έχει επιταγμένη εθνική κυριαρχία, έχει τον ένα στους τρεις ενεργούς πολίτες της άνεργο, και απελπισμένο. Σαράντα χρόνια, δυο γενιές ανθρώπων, εκ των οποίων η μια θα είναι "χαμένη", είναι πολλά χρόνια...με μεγάλη συσσώρευση πολιτικής εμπειρίας, που μπορούν να οδηγήσουν τον εργαζόμενο, τον άνεργο, τον συνταξιούχο, τον μικρομεσαίο επιχειρηματία σε κάποια ασφαλή συμπεράσματα.
Μήπως είναι καιρός πλέον να ανατρέψει αυτές τις πολιτικές και αυτούς τους πολιτικούς που τον έφεραν μέχρι εδώ; Να δώσει την εντολή και τη δύναμη στην Ριζοσπαστική Αριστερά (που θέλει) και μπορεί, να εφαρμόσει την πολιτική της πρόταση και να δοκιμαστεί στο πεδίο της κυβερνητικής εξουσίας και ευθύνης ;
Από την άλλη και παράλληλα με όλα αυτά έχει απαξιωθεί και παροπλιστεί σε μεγάλο βαθμό το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας αδυνατώντας να προσφέρει έστω μια στοιχειώδη γραμμή άμυνας στους εργαζόμενους. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ, μέσω των συσχετισμών που φρόντιζαν να διαμορφώνουν οι κυβερνητικές παρατάξεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, με γραφειοκρατικές, εργοδοτικές και ρεφορμιστικές αντιλήψεις, ανταποκρίθηκε σε μεγάλο βαθμό στο να κρατά ελεγχόμενο το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα στο ανώτατο επίπεδο του. Οι διαφορετικές αντιλήψεις και τακτικές των ταξικών αριστερών παρατάξεων επίσης, δεν βοήθησαν τους εργαζόμενους να προτάξουν μια ενιαία άμυνα με συγκρουσιακή λογική απέναντι σε όλη αυτή την επίθεση.
Βρισκόμαστε πλέον στο τέλος μιας διαδρομής, από το 1974 μέχρι σήμερα, μιας σαραντάχρονης πολιτικής και οικονομικής πορείας του τόπου, με πολλά σκαμπανεβάσματα, στην οποία κυρίαρχο πολιτικό ρόλο έπαιξαν τα δυο κόμματα "εξουσίας" της μεταπολιτευτικής περιόδου, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, που εναλλάσσονταν στη κυβέρνηση. Την περίοδο αυτή, τα δυο κόμματα, εφάρμοσαν την ίδια πολιτική με ανούσιες παραλλαγές για να τονίζουν τη διαφορετικότητά τους. Χρησιμοποίησαν τον κυβερνητικό μηχανισμό, διαφθείροντας και διαβρώνοντας κάθε λειτουργία του, προς όφελος των κομματικών τους επιδιώξεων, εξασφαλίζοντας έτσι την πολιτική τους επιβίωση και επανεκλογή.
Εκ του αποτελέσματος μπορεί σήμερα ο κάθε καλοπροαίρετος πολίτης να διαπιστώσει, την σύμπτωση των πολιτικών τους, την σύμπνοια στην υπεράσπιση των μνημονιακών πολιτικών και της τροικανής επιβολής, την από κοινού προσπάθεια που καταβάλλουν για να διασώσουν ότι μπορούν και να προετοιμάσουν εναλλακτικές πολιτικές λύσεις, για να συνεχίσουν και διαιωνίσουν την κυριαρχία των ντόπιων και ξένων οικονομικών καπιταλιστικών συμφερόντων που υπηρετούν. Σε αυτή τους την πορεία βρέθηκαν το τελευταίο διάστημα, στην ανάγκη να χρησιμοποιήσουν και εφεδρείες "προθύμων" πολιτικών δυνάμεων (ΛΑΟΣ-ΔΗΜΑΡ) που χρησιμοποίησαν σαν άλλοθι επίπλαστης εθνικής σύμπνοιας, στη "σωτηρία" της χώρας που μας λένε ότι επιτελούν....
Σαράντα χρόνια, και βρισκόμαστε σήμερα, μπροστά στο αποτέλεσμα των κυβερνήσεων αυτών των δυο+ κομμάτων, με μια χώρα που έχει χάσει μέσα σε 4 χρόνια το 25% της περιουσίας της, έχει επιταγμένη εθνική κυριαρχία, έχει τον ένα στους τρεις ενεργούς πολίτες της άνεργο, και απελπισμένο. Σαράντα χρόνια, δυο γενιές ανθρώπων, εκ των οποίων η μια θα είναι "χαμένη", είναι πολλά χρόνια...με μεγάλη συσσώρευση πολιτικής εμπειρίας, που μπορούν να οδηγήσουν τον εργαζόμενο, τον άνεργο, τον συνταξιούχο, τον μικρομεσαίο επιχειρηματία σε κάποια ασφαλή συμπεράσματα.
Μήπως είναι καιρός πλέον να ανατρέψει αυτές τις πολιτικές και αυτούς τους πολιτικούς που τον έφεραν μέχρι εδώ; Να δώσει την εντολή και τη δύναμη στην Ριζοσπαστική Αριστερά (που θέλει) και μπορεί, να εφαρμόσει την πολιτική της πρόταση και να δοκιμαστεί στο πεδίο της κυβερνητικής εξουσίας και ευθύνης ;