 |
| empty frame |
Σε μια παγωμένη και χωρίς κίνηση Αθήνα, Κυριακή βράδυ.
Το κάλεσμα από τους empty frame είναι για το "ιστορικό" Anclub στα Εξάρχεια. Στο τελείωμα του Γενάρη 2012 είναι η πρώτη ζωντανή τους εμφάνιση, ενώ την παρέα συμπληρώνει το γκρουπ i saw 43 sunsets.
Είναι αλήθεια πως πήγαμε λίγο νωρίς ... ένεκα αυτής της εμμονής στην ... ακρίβεια του χρόνου... έναρξης. Στις 10:30 λοιπόν, οι i saw 43 sunsets ανοίγουν την συναυλία. Ένα Indie Rock γκρουπ όπως περιγράφονται στην ιστοσελίδα τους, που πρώτη φορά άκουγα και έβλεπα. Ιδιαίτερος και διακριτός ο ήχος τους με έμφαση και βάρος στη φωνή και τη σκηνική παρουσίαση του Σπύρου. Κάπως μονότονοι και με ακουστική ασάφεια, μερικές φορές, θα έλεγα πως θέλουν αρκετό δούλεμα στη συνοχή τους, καθώς όπως διάβασα από το 2009 που ξεκίνησαν ως τρίο, μέσα σε δυο χρόνια προστέθηκαν τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ, οπότε δεν έχουν προλάβει να "δέσουν" αρμονικά. Μου άρεσε ιδιαίτερα ο Αλέξης στα τύμπανα.
Το "ζέσταμα" θα έλεγα ήταν χλιαρό, ή η... ατμόσφαιρα πολύ παγωμένη!
Είναι η πολλοστή συναυλία των empty frame που παρακολουθώ και μπορώ να πω με βεβαιότητα πως είναι ένα γκρουπ που αν μη τι άλλο προχωράει, εξελίσσεται, ανοίγει διαρκώς δημιουργικούς μουσικούς δρόμους, χωρίς δισταγμό, χωρίς δοκιμασμένες επιτυχημένες συνταγές, χωρίς παραγγελιές και υποδείξεις, και χωρις υλική ανταμοιβή.
Δεν έχω καθόλου γνώσεις μουσικής, και δεν ξέρω αν χειρίζονται σωστά τα όργανα τους, αν κάνουν λάθη με τις νότες και τα ...σολ. Αυτό που ξέρω όμως, είναι ότι το rock είναι πάνω απ΄ όλα αίσθηση, είναι τρόπος έκφρασης, είναι τρόπος ζωής και σκέψης και αυτά τα στοιχεία τα βλέπω και τα παίρνω ίσως με το παραπάνω σε κάθε συναυλία τους. Ακόμα και όταν τα παιδιά του γκρουπ βιώνοντας την καθημερινότητα τους, βρίσκονται σε καλή διάθεση η όχι, το ότι αυτό "βγαίνει" στο live τους, αποτελεί ένα επιπλέον στοιχείο επικοινωνίας με τους θεατές , οι οποίοι, γίνονται ένα με αυτό που συμβαίνει στη σκηνή. Είναι εντυπωσιακή η έντονη προσήλωση, η νεκρική σιγή, σαν μυσταγωγία, που διαπιστώνεται με το τελείωμα κάθε τραγουδιού.Οι empty frame έχουν το χάρισμα να συνεπαίρνουν το κοινό τους, και να το απογειώνουν σε σημεία έκστασης. Σημαντικό βέβαια ρόλο παίζει οτι έχουν "κερδίσει" ένα σταθερό μουσικο κοινό, μια μεγάλη φιλική παρέα, που τους ακολουθεί πιστά, ακόμα και στα ... βουνά της Ζήρεια!
Έχουν ακόμα αποκτήσει ωριμότητα και ομοιογένεια ενώ τα νεώτερα μέλη του γκρουπ ο Νίκος και η Καίτη αφομοιώθηκαν ομαλά συμβάλλοντας στο σύνολο με τις δικές τους προσωπικές μελωδικές πινελιές , καθώς παίζουν τα δυο κλασσικά όργανα βιολί και τσέλο που δίνουν και το ιδιαίτερο χρώμα στις συνθέσεις τους.
Τα 19 κομμάτια που διάλεξαν να παρουσιάσουν, ήταν κατά την άποψη μου πολύ καλή επιλογή, ενώ η απόδοση τους είχε διάθεση ανανέωσης με νέες προσθήκες ήχων και φωνών, με εξαίρεση ίσως το αγαπημένο μου take over the city, που στα αυτιά μου ακούστηκε υποβαθμισμένο, ίσως επειδή ήταν το πρώτο κομμάτι που έπαιξαν, και ακόμα δεν είχαν ζεσταθεί.
Γύρω στις 1:30, ξημερώματα της Δευτέρας, έχοντας ακόμα στα αυτιά μας τις νότες από το velvet dream, φεύγουμε από το Anclub περπατωντας στη σκληρη πραγματικοτητα του κεντρου της ΑΘΗΝΑΣ.
Τα 19 κομμάτια που διάλεξαν να παρουσιάσουν, ήταν κατά την άποψη μου πολύ καλή επιλογή, ενώ η απόδοση τους είχε διάθεση ανανέωσης με νέες προσθήκες ήχων και φωνών, με εξαίρεση ίσως το αγαπημένο μου take over the city, που στα αυτιά μου ακούστηκε υποβαθμισμένο, ίσως επειδή ήταν το πρώτο κομμάτι που έπαιξαν, και ακόμα δεν είχαν ζεσταθεί.
Γύρω στις 1:30, ξημερώματα της Δευτέρας, έχοντας ακόμα στα αυτιά μας τις νότες από το velvet dream, φεύγουμε από το Anclub περπατωντας στη σκληρη πραγματικοτητα του κεντρου της ΑΘΗΝΑΣ.
