Οι μνήμες από τις πλημμύρες του 1977 επιστρέφουν στη Νίκαια.



Και η ιστορία με τις τραγωδίες από τις πλημμύρες μετά από έντονες βροχοπτώσεις επαναλαμβάνεται και συνεχίζεται ……
Όσο η ανθρώπινες παρεμβάσεις στο περιβάλλον παραβιάζουν τους φυσικούς νόμους, η φύση δεν συγχωρεί είναι αμείλικτη και σκληρή τιμωρός.
Όλοι ξέρουν και κυρίως αυτοί που πρέπει να ξέρουν γιατί είναι η δουλειά τους, πως αργά η γρήγορα τα μπαζωμένα ρέματα, θα ξαναβρούν τον δρόμο τους, θα συνεχίσουν την λειτουργία τους, όταν μάλιστα δεν δίνεται τεχνική εναλλακτική διέξοδος για την ροή των βρόχινων νερών.
Το ζήσαμε πολύ έντονα το 1977, και στη Νίκαια (έχω προσωπικά έντονα βιώματα όταν εγκλωβίστηκα μαζί με τον γαμπρό μου Γ.Λ. σε αυτοκίνητο που παρέσυραν τα ορμητικά ποτάμια της Κ.Παλαμά, (μπαζωμένο ρέμα), της Ευριπίδου και Θεμιστοκλέους έως την Γ. Λαμπράκη στη Νεάπολη, όπου για καλή μας τύχη μας είδαν και μας απεγκλώβισαν πετώντας μας ένα σχοινί να πιαστούμε κάποιοι πολίτες).
Τι θα έκανε μια υπεύθυνη πολιτεία έχοντας την γνώση και ευθύνη για τη λύση του προβλήματος; 
Θα έδινε προτεραιότητα σε αντιπλημμυρικά έργα και όχι σε έργα βιτρίνας, (το έκανε ο Λογοθέτης (και όσοι βέβαια τον στήριζαν) στη Νίκαια και γι’ αυτό και μόνο θα μείνει στην ιστορία της Πόλης σαν ο πιο άξιος Δήμαρχος.

"Κάποιος" πρέπει κάποτε να “λύσει” την αντίθεση περιβάλλον και αυθαιρεσία, και όσο υπάρχουν κυβερνήσεις και ηγέτες πιόνια των εκάστοτε οικονομικών συμφερόντων, θα δίνονται μεσοβέζικες, επιφανειακές και πρόσκαιρες λύσεις για τα “μάτια του κόσμου”….