της Όλγας Παπαλεξάνδρου
Αυτοί οι πυροβολημένοι που πήγανε και ρίξανε το άγαλμα χθες, πριν λίγο καιρό επικροτούσαν εκείνον τον αρχιπυροβολημένο μαλακο-Κλεομένη που πήγε και κατέστρεψε ένα άλλο έργο τέχνης. Και πάνε στα θέατρα και στα σινεμά απέξω και μανουριάζουν στις πινακίδες και τις φωτογραφίες. Και πάνε και σε κηδείες και προσβάλλουν τους νεκρούς. Και πάνε και προσκυνάνε κάστανα και παντόφλες. Και ραντίζουν αγάλματα.
Και δεν έχουν ιδέα τι τους γίνεται πέρα από την άσχημη, αφελή κι αμόρφωτη μικροκοσμάρα τους.
Γιατί αυτό είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν.
Μέσα στην τόση άγνοια και σύγχιση, μόνο να καταστρέψουν μπορούν. Και να προσκολληθούν σε ότι επιβεβαιώνει τη σύγχισή τους.
Η δημιουργία θέλει να έχεις καθαρό νου. Καθαρό κυρίως από προσωπικές απόψεις, εγωισμούς και πάνω από όλα από προσκολλήσεις. Ανοιχτό προς όλα, με ικανότητα διάκρισης. Μιλάμε για ποιότητες που όλοι τις έχουμε έμφυτες και οι οποίες μπορούν να καλλιεργηθούν κατα τη διάρκεια της ζωής μας και να ανθίσουν.
Ψιλά γράμματα...
Ψιλά γράμματα που προστίθενται τόσα χρόνια σ αυτό το γαμημένο ισοζύγιο του "προς τα εμπρός - προς τα πίσω" και έχουμε φτάσει να ξεχειλωνόμαστε ανάμεσα στον πολιτισμό και την επιλεγμένη άγνοια.
Και αντί εμείς οι υπόλοιποι να καθόμαστε να γελάμε ή να τραβάμε τα μαλλιά μας κάνοντας διαπιστώσεις - τι άλλο μένει να διαπιστωθεί πια, τα έχουμε χιλιοπεί τα χάλια μας, καλό θα ήταν να δούμε αν και τι, σκατά, θα κάνουμε με όλους αυτούς/ες/ά.
Τι κάθομαι και γράφω κι εγω τώρα...