Πρώτη του Μάη σήμερα, εργατική πρωτομαγιά, μέρα μνήμης, μέρα αγώνα, μέρα περίσκεψης και απολογισμού. Παγκόσμια μέρα της εργατικής τάξης, τιμώντας τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις για "Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο” την 1η Μάη 1886 στο Σικάγο των ΗΠΑ και τους νεκρούς αυτού του αγώνα.
Πρωτομαγιά 2017, 131 χρόνια μετά, βρίσκομαι στον Πειραιά, παρακολουθώντας τις δυο συγκεντρώσεις και πορείες, μια για το ΠΑΜΕ και μια για τον Εργατικό Ταξικό Συντονισμό Πειραιά, διαπιστώνοντας με θλίψη για ακόμα μια φορά, το μεγάλο ξεθώριασμα των ιδεών στη τεράστια πλειοψηφία του κόσμου, την απέχθεια και απάθεια, για ότι συλλογικό και διεκδικητικό και την μεγάλη προσήλωση του σε προσωπικές, άντε και οικογενειακές (και μόνο) υποθέσεις. Η εργατική πρωτομαγιά που για αρκετά χρόνια πριν, ήταν μέρα απεργίας, μέρα αγωνιστικών, ενωτικών συγκεντρώσεων και συγκρούσεων πολλές φορές με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, έγινε με μια έξυπνη κίνηση των κυβερνήσεων αργία και παράλληλα αποφορτίστηκε από το ταξικό της περιεχόμενο και συμβολισμό, έγινε μέρα των λουλουδιών και της άνοιξης …. που γιορτάζεται με εκδρομές στη φύση!!
Αυτή είναι μια από τις έξυπνες κινήσεις ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης στις ιδέες της αστικής, την οποία χρησιμοποίησε όταν το κίνημα βρισκόταν σε άνοδο. Τέτοιες κινήσεις, μεθοδεύσεις κρυφές η φανερές έχει άπειρες στη φαρέτρα του το κεφάλαιο, μα η πιο αποτελεσματική είναι η μελετημένη ιδεολογική και πολιτική διείσδυση μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα η διάβρωση των δομών και της ηγεσίας του, με αποτέλεσμα την αναποτελεσματικότητα του.
Όμως και το ίδιο το παγκόσμιο κομουνιστικό κίνημα που από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα σημείωσε μια ανοδική και ελπιδοφόρα ανάπτυξη, ανατρέποντας σε πολλές χώρες την καθεστηκυία τάξη, έχοντας εγγενείς υποκειμενικές αδυναμίες δεν κατάφερε τελικά να εδραιωθεί μετά την επικράτηση του και έτσι σήμερα, να έχουμε μια παγκόσμια κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, σε βάρος της κοινωνικής απελευθέρωσης των λαών.
Σήμερα ζούμε την επανάσταση των διαπιστώσεων και την ανυπαρξία ιδεών και σχεδίων για την ανατροπή της άρχουσας τάξης. Μια τελείως αμυντική στάση, που πολλές φορές διανθίζεται με μεγάλες διακηρύξεις και επαναστατικά λόγια, χωρίς κανένα αντίκρισμα, κάνοντας αυτούς που τα λένε να φαντάζουν καρικατούρες μιας άλλης εποχής.
Το γιατί συμβαίνει αυτό, που οφείλεται αυτή η στάση του κόσμου, και ποιος έχει ευθύνες γ’ αυτό είναι ομολογουμένως μια πολυδιάστατη και ατελέσφορη κουβέντα, όπου η κάθε πλευρά έχει τα δικά της επιχειρήματα και δίκια, ζώντας όμως αναγκαστικά, μέσα στον μικρόκοσμο της δικιάς της συλλογικής οντότητας, διαγράφει τον περίγυρο ως αρνητικό η αδιάφορο πεδίο, χάνει την επαφή με τις ανάγκες και τις πραγματικές δυνατότητες της κοινωνίας, και απομονώνεται από τις μεγάλες μάζες του λαού, όπου θα πρέπει να δρα και να καθοδηγεί.
Ένας αρνητικός φαύλος κύκλος !
Στη σημερινή πραγματικότητα που ζούμε, είναι όντως επαναστατική πράξη το να πιστεύεις στην διεθνιστική αλληλεγγύη και στην ανάγκη μετασχηματισμού της κοινωνίας σε σοσιαλιστική και κομουνιστική, να μην χάνεις την ελπίδα σου και να παλεύεις γ’ αυτό!
Εδώ τελειώνω και εγώ αυτές τις διαπιστώσεις μου, αδυνατώντας να προχωρήσω στο διά ταύτα!
