Μετά από πολλά χρόνια δημιουργικής συμμετοχής στο ριζοσπαστικό κίνημα και στο μέτωπο της ριζοσπαστικής αριστεράς εκ των οποίων τα 4 τελευταία με συνειδητή οργάνωση στον Σύριζα, 4 μήνες μετά της ανάδειξη του σε κυβερνητικό κόμμα, με στοιχεία που ολοένα επιβεβαιώνονται, βαδίζει ολοταχώς σε δρόμους ενσωμάτωσης στο σύστημα, (πέρα και σε αντίθεση με τις προγραμματικές του αποφάσεις). Εξίσου συνειδητά λοιπόν επιλέγω και εγώ την δημιουργική αποχή, από κάθε οργανωμένη από την ηγεσία του εκδήλωση, μέχρι να πειστώ ή να με πείσουν ότι κάνω λάθος και ο #Σύριζα παραμένει το κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με “προοπτική τον σοσιαλισμό, που αποτελεί το στρατηγικό στόχο του”. (καταστατικό)
Όταν στη πολιτική το μόνο που σε δεσμεύει σε αυτήν, είναι η συνείδηση σου και τίποτα άλλο, τότε έχεις την πολυτέλεια να “βλέπεις” τα πράγματα πιο σφαιρικά, χωρίς δεσμεύσεις και φόβους, πιο αντικειμενικά, πιο ελευθέρα!
Η λογική της οπαδοποίησης, του “πίστευε και μη ερεύνα” και του “απλού στρατιώτη”, κυρίως όταν γίνεται όχι από μεμονωμένα άτομα άλλα με κομματική προτροπή και για γενική χρήση, οδηγεί σε διαστρεβλώσεις του σκοπού και του αποτελέσματος.
Το κίνητρο μου πάντα για ενασχόληση με τα κοινά και την πολιτική ήταν και είναι μόνο η βαθιά ταξική μου συνειδητοποίηση και πίστη, ότι εάν θέλεις να αλλάξεις τα κακώς κείμενα της κοινωνίας, να αγωνιστείς για να διεκδικήσεις δικαιώματα, κοινωνική απελευθέρωση, και ριζοσπαστικές μεταβολές, πρέπει πρώτος εσύ να προσφέρεσαι για αυτόν τον σκοπό, χωρίς να περιμένεις όλους τους άλλους να το κάνουν. Βασικό στοιχείο όμως αυτής της επιλογής είναι η ενημέρωση και η γνώση, η εμπιστοσύνη και η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα στις αποφάσεις και στη δράση, με κυρίαρχο στοιχείο την ανιδιοτέλεια.
Με αυτές τις προϋποθέσεις πιστεύω “δένεται το ατσάλι”, το κάθε μόριο το κάθε άτομο ξεχωριστά σε μια ενιαία ύλη ικανή να δημιουργεί επαναστατικές μεταβολές. Όταν μέρος αυτής της αλυσίδας δεν υφίσταται η δεν λειτουργεί, υποχωρεί η διάθεση για πρόσφορα και η αποτελεσματικότητα, του κάθε εγχειρήματος.
Αρνούμαι επίσης να πάρω μέρος σε ένα εσωτερικό κομματικό “πόλεμο” χαρακωμάτων για δευτερεύοντα θέματα όταν εμφανώς έχουμε κάνει “γαργάρα” τις δεσμεύσεις μας απέναντι του λαού, στα κύρια και ουσιαστικά πολιτικά θέματα που θα έδειχναν μια διαφορετική, αριστερή, ριζοσπαστική πολιτική που θα άνοιγε δρόμους σοσιαλιστικής προοπτικής.