Νομίζω πως δεν μπορεί κάνεις να αμφισβητήσει την ικανότητα και την "τεχνογνωσία" του ΠΑΜΕ και φυσικά του ΚΚΕ, να διοργανώνει μεγάλες συγκροτημένες και πειθαρχημένες πορείες και συγκεντρώσεις. Μια τέτοια ήταν και η χθεσινή πανελλαδική κινητοποίηση που ξεκίνησε από νωρίς το πρωί, με δεκάδες πούλμαν από όλη την Ελλάδα να φθάνουν στην Αθήνα, για να σχηματιστούν εννέα προσυγκεντρώσεις γύρω από την πλατεία Συντάγματος και στη συνέχεια πορείες σύγκλισης σε αυτήν.
Ήταν πράγματι μια μεγάλη συγκέντρωση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που διαδήλωσαν.. "Για να μην έχουμε άλλα χαμένα χρόνια, για να αντιμετωπίσουμε τον εμπαιγμό, τον αποπροσανατολισμό, την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και τα διάφορα δικομματικά παιχνίδια" όπως αναφέρει το ΠΑΜΕ που η πρωτοβουλία του σε όλη τη χώρα "αγκάλιασε πάνω από 1.000 οργανώσεις εργαζομένων, του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, της νεολαίας, των αγροτών και των γυναικών".
"ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΕΤΡΑΜΕ ΤΑ ΨΥΧΟΥΛΑ ΝΑ ΜΕΤΡΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ" διαβάζω σε ένα πανό και σίγουρα μια τέτοια πολιτική κινητοποίηση μετράει δύναμη και στέλνει μηνύματα από ένα σημαντικό μέρος του ενεργού λαϊκού κινήματος, όμως...μέχρι εκεί!
Η επίδειξη δύναμης, για την ηγεσία του ΚΚΕ σημαίνει ότι μια κρίσιμη, συνειδητή μάζα ανθρώπων του δίνει το παρών, διαπιστώνει τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, τα αναγγέλει και τα προβάλλει με την βεβαιότητα ότι αυτό φθάνει για να έχουν ήσυχη την συνείδηση τους ότι εκπλήρωσαν το "επαναστατικό" τους καθήκον.
Εμείς είμαστε εδώ, λένε, πρέπει ο Λαός να κάνει το επόμενο βήμα και να έρθει σε εμάς.
Αναρωτιέμαι όμως αν αυτή η λογική αποτελεί πολιτική δράση τέτοια, που να διαμορφώσει συνειδήσεις, να αλλάξει συσχετισμούς, να δημιουργήσει συμμαχίες και να βάλει σε μια επαναστατική διαδικασία την κοινωνία για την απελευθέρωση της.
Η περιχαράκωση γύρω από τον "εαυτό μας", η αποχή από κρίσιμες πολιτικές μάχες στο όνομα της καθαρότητας, η ανυπαρξία πολιτικής συμμαχιών, η υπεροπτική και αφ' υψηλού αντιμετώπιση των εν δυνάμει όμορων πολιτικών δυνάμεων και το κυριότερο η έλλειψη κάθε άμεσης πολιτικής πρότασης διεξόδου από την ανθρωπιστική κρίση, εκτιμώνται από τον λαό σαν ενέργειες που δεν μπορούν να τις "καταλάβουν", και φυσικά ενέργειες μη αποδεκτές από αυτούς.
Ο λαός έχει εκτινάξει την εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ και έχει εναποθέσει τις ελπίδες του σε αυτόν, γιατί έδειξε ότι βρίσκεται πιο κοντά στις άμεσες ανάγκες του, ενώ καταλυτικό ρόλο έπαιξε η αποδοχή από την μεριά του, ότι έχει την διάθεση να "παίξει" το πολίτικο παιχνίδι στα ίσα με τους αντιπάλους και στο μονό υπαρκτό αυτή τη στιγμή γήπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης, μέσω των βουλευτικών εκλογών. Κατανοεί επίσης την αναγκαιότητα της συσπείρωσης ενότητας και κοινής δράσης των αριστερών δυνάμεων, και αυτό όπως και να το κάνουμε ο ΣΥΡΙΖΑ το έχει σε πρώτη προτεραιότητα.
Μεγάλο μέρος ψηφοφόρων του ΚΚΕ έχει αντιληφθεί τις διαφορές μεταξύ των δυο αυτών αριστερών εκδοχών και προτάσεων, και φαίνεται να επιλέγει την άμεση και "χειροπιαστή" επίλυση των προβλημάτων του, από μια θολή μακρινή και αέναη παραπομπή στο μέλλον.
Η επίδειξη δύναμης, για την ηγεσία του ΚΚΕ σημαίνει ότι μια κρίσιμη, συνειδητή μάζα ανθρώπων του δίνει το παρών, διαπιστώνει τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, τα αναγγέλει και τα προβάλλει με την βεβαιότητα ότι αυτό φθάνει για να έχουν ήσυχη την συνείδηση τους ότι εκπλήρωσαν το "επαναστατικό" τους καθήκον.
Εμείς είμαστε εδώ, λένε, πρέπει ο Λαός να κάνει το επόμενο βήμα και να έρθει σε εμάς.
Αναρωτιέμαι όμως αν αυτή η λογική αποτελεί πολιτική δράση τέτοια, που να διαμορφώσει συνειδήσεις, να αλλάξει συσχετισμούς, να δημιουργήσει συμμαχίες και να βάλει σε μια επαναστατική διαδικασία την κοινωνία για την απελευθέρωση της.
Η περιχαράκωση γύρω από τον "εαυτό μας", η αποχή από κρίσιμες πολιτικές μάχες στο όνομα της καθαρότητας, η ανυπαρξία πολιτικής συμμαχιών, η υπεροπτική και αφ' υψηλού αντιμετώπιση των εν δυνάμει όμορων πολιτικών δυνάμεων και το κυριότερο η έλλειψη κάθε άμεσης πολιτικής πρότασης διεξόδου από την ανθρωπιστική κρίση, εκτιμώνται από τον λαό σαν ενέργειες που δεν μπορούν να τις "καταλάβουν", και φυσικά ενέργειες μη αποδεκτές από αυτούς.
Ο λαός έχει εκτινάξει την εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ και έχει εναποθέσει τις ελπίδες του σε αυτόν, γιατί έδειξε ότι βρίσκεται πιο κοντά στις άμεσες ανάγκες του, ενώ καταλυτικό ρόλο έπαιξε η αποδοχή από την μεριά του, ότι έχει την διάθεση να "παίξει" το πολίτικο παιχνίδι στα ίσα με τους αντιπάλους και στο μονό υπαρκτό αυτή τη στιγμή γήπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης, μέσω των βουλευτικών εκλογών. Κατανοεί επίσης την αναγκαιότητα της συσπείρωσης ενότητας και κοινής δράσης των αριστερών δυνάμεων, και αυτό όπως και να το κάνουμε ο ΣΥΡΙΖΑ το έχει σε πρώτη προτεραιότητα.
Μεγάλο μέρος ψηφοφόρων του ΚΚΕ έχει αντιληφθεί τις διαφορές μεταξύ των δυο αυτών αριστερών εκδοχών και προτάσεων, και φαίνεται να επιλέγει την άμεση και "χειροπιαστή" επίλυση των προβλημάτων του, από μια θολή μακρινή και αέναη παραπομπή στο μέλλον.