Σε μια σιδερόφρακτη από δυνάμεις καταστολής Αθήνα, δεκάδες χιλιάδες λαού αψηφώντας την τρομοκρατική επίδειξη δύναμης της φοβισμένης και ετοιμόρροπης κυβέρνησης, πορευθήκαν κάτω από σημαίες λάβαρα και πανό με τα μηνύματα του τότε , ψωμί-παιδεία-ελευθερία, που παραμένουν και σήμερα επίκαιρα, αλλά και ενάντια στη σημερινή εξοντωτική-μνημονιακή πολιτική των Σαμαρά και Βενιζέλου.
Ο "θεσμός" της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, παραμένει ζωντανός και επίκαιρος εμπνέοντας και διαπαιδαγωγώντας τις νέες γενιές, 41 χρόνια μετά, στον δρόμο της αντίστασης και του αγώνα, κατά όσων επιβουλεύονται τις ελευθερίες τους, τα δικαιώματα, και την ζωή τους.
Το "Πολυτεχνείο"είναι σημείο αναφοράς, είναι από τις ελάχιστες κοινές για όλη την Αριστερά για όλους τους δημοκρατικούς πολίτες για όλους τους νέους, πορείες που πραγματοποιούνται στην Αθήνα γι΄ αυτό και προκαλεί τρόμο στους κυβερνώντες.
Βεβαίως υπάρχει και η "σιωπηλή πλειοψηφία", υπάρχουν και οι φοβισμένοι, οι απόντες, οι εαυτούληδες, που χρησιμοποιώντας τον όρο η "γενιά του Πολυτεχνείου" τσουβαλιάζοντας σε αυτήν κάθε αρνητικό που συμβαίνει σήμερα στη πολιτική ζωή του τόπου, αμαυρώνοντας και απαξιώνοντας με αυτόν τον τρόπο τους χιλιάδες ανώνυμους αγωνιστές που τότε αλλά και συνεχίζοντας μέχρι τώρα, δίνουν την δικιά τους συμβολή ανιδιοτελώς στον κοινό αγώνα για μια καλύτερη ζωή.
Το Πολυτεχνείο Ζει στη καθημερινότητα μας είναι η διαρκής πάλη για την επιβίωση μας για την καλυτέρευση της ζωής μας. "Μικρά Πολυτεχνεία" υπάρχουν εκατοντάδες καθημερινά στη ζωή μας. Πολυτεχνεία που αναδεικνύουν νικητές και ηττημένους, συμμετέχοντες και απόντες. Ο καθένας από μας μετριέται με τον εαυτό του και την ιστορία.