Ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Βασίλης Τσιτσάνης κι ο Απόστολος Καλδάρας, παραδίδονται στα χέρια εκπροσώπων του νέου ελληνικού τραγουδιού.

Τρεις αμύθητης αξίας συνθέτες του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού, ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Βασίλης Τσιτσάνης κι ο Απόστολος Καλδάρας, παραδίδονται στα χέρια εκπροσώπων του νέου ελληνικού τραγουδιού, και το αποτέλεσμα, συχνά εμπνευσμένο, αλλά πάντα τρυφερό και καλοπροαίρετο, τίθεται στην κρίση του κοινού, προς το παρόν σε ένα cd, αλλά σύντομα και ζωντανά στη σκηνή.
Για τους θησαυρούς αυτούς του λαϊκού τραγουδιού υπάρχουν δυο λογικές. Η μία λέει ότι πρέπει να τους αφήνουμε ήσυχους, το πολύ πολύ να τους αγγίζουν όσοι εξειδικευμένα έχουν ασχοληθεί μαζί τους. Τα ίδια ισχύουν και για τα παραδοσιακά μας τραγούδια, το φάντο, τα τζαζ στάνταρντ. Αν αυτή τη λογική προσεταιρίζεστε, αφήστε αυτό το cd για άλλους. Αν αντιθέτως πιστεύετε ότι ο καθένας μας ακούει άλλο Βαμβακάρη κι άλλο Τσιτσάνη μέσα στο κεφάλι του, άλλον ο Χατζιδάκις και η Νταντωνάκη, άλλον η Έλλη Πασπαλά και ο David Lynch, άλλον ο Vassilikos, άλλον οι Imam Baildi, προχωρήστε άφοβα. Ο δίσκος αυτός, που φτιάχτηκε με τη συνδρομή δύο στιχουργών, του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και του Νίκου Μωραΐτη, αλλά και του free press Metropolis, είναι ξεκάθαρα μία αποτύπωση του πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας από τους συμμετέχοντες αυτές εδώ τις παρακαταθήκες λαϊκού αισθήματος.

 Οι καλοί Empty Frame, που ανοίγουν το cd, ασεβέστεροι όλων, διάλεξαν να μας δείξουν πώς οι μελωδίες του Καλδάρα έχουν επηρεάσει και τη δική τους ροκ. Ο Lolek «βρώμισε» όσο παίρνει το «Ψεύτικος είναι ο ντουνιάς» του Βαμβακάρη. Ο Ηλίας Βαμβακούσης διασκεύασε τους «Πρωθυπουργούς» σαν να ήταν Χατζιδάκις, και ο Αδάμ Τσαρούχης τον Τσιτσάνη σε τζαζ. Ο Tareq περιποιήθηκε τον ύμνο «Αργοσβήνεις μόνη», τριπαριστά, δυτικότροπα. Από την άλλη, πιο κοντά στο αρχικό αίσθημα των τραγουδιών, έμειναν οι Minor Project στης «Αμαρτίας το Στρατί» (ωραία να ακούς τον Στάθη Δράκο να τραγουδάει στα ελληνικά), η Φωτεινή Βελεσιώτου και ο Λεωνίδας Μαριδάκης που φρεσκάρισαν τα «Χαράματα η ώρα τρεις» (το αγαπημένο μου από τον δίσκο): κι αν η rhythm section τζαζίζει, οι φωνές είναι μια γλύκα, απολύτως ενδεδειγμένες. Τέλος, το ντουέτο Ταγκούλη/ Θεοδώρου απογυμνώνουν το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» και συγκινούν χωρίς καν να ιδρώσουν.
Δεν είναι τα πάντα στον δίσκο επιτυχημένα, αλλά από την άλλη ίσως και να μην υπάρχει ένας κανόνας που να μετρήσει την επιτυχία της κάθε διασκευής. Είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα γούστου. Ωστόσο το «Retropolis II» το βρήκα συνολικά πολύ καλύτερο από όσο το περίμενα, ένα project αγάπης, στο οποίο δεν ένιωσα ότι κανείς θέλησε να μου κάνει τον έξυπνο σε βάρος αυτών των έντεκα αριστουργημάτων.

Νίκος Ράλλης http://tospirto.net