Η ΕΜΕΙΣ Η ΑΥΤΟΙ !

Με μια ανοιχτή, δημόσια ανάρτηση στο facebook, ο συμπολίτης μας Βασίλης Μακρίδης δημοσιογράφος - μεταφραστής, σοκάρει με την ειλικρίνεια αλλά και την απελπισία του, όταν αναγκάζεται να γράψει για το οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η οικογένεια του, απευθυνόμενος στη συλλογική μας ευθύνη και αλληλεγγύη, ζητώντας οικονομική βοήθεια για να πληρώσει το ενοίκιο του.. για να αποφύγει την έξωση...

Ασφαλώς χιλιάδες άλλοι πολίτες αυτής της χώρας βρίσκονται στην ίδια κατάσταση η και πολύ χειρότερα, άστεγοι και χωρίς τροφή. Ασφαλώς και όλοι οι άλλοι που έχουν για την ώρα μια δουλειά η μια σύνταξη, αισθάνονται ότι πλησιάζει και γι΄αυτούς μια τέτοια εξέλιξη. Ασφαλώς η κρίση αγκαλιάζει όλο τον φτωχό λαό που ζει με την εργατική η πνευματική του δύναμη, έχει αγκαλιάσει όλους τους μικρούς επαγγελματίες, βιοτέχνες, τα μεσαία στρώματα. Ο Λαός μας πληρώνει για μια ακόμα φορά τις "αμαρτίες" άλλων! Αυτών που είχαν την εξουσία και με το μαχαίρι της, μοίραζαν την "πίτα" κατά το δοκούν. Αυτοί που συνεχίζουν να μας κυβερνούν, ενώ κοροϊδευτικά μα λένε ότι μας .."σώζουν".

Όμως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως, η ανατροπή τους είναι μονόδρομος για την δική μας επιβίωση.

Η
ΕΜΕΙΣ Η ΑΥΤΟΙ  !
Καλησπέρα,
Λοιπόν, φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, διαδικτυακοί και "δια ζώσης", αυτή τη φορά αποφάσισα να μην πω τη γνώμη μου για κάτι, αλλά να μιλήσω (από τις ελάχιστες φορές που το έχω κάνει) για μένα τον ίδιο...
Σκέφτηκα πάρα πολύ εάν έπρεπε ή/και άξιζε να γράψω εδώ, δημόσια, κάποιες λεπτομέρειες για την προσωπική μου κατάσταση (αναφέρομαι κατά βάση στην οικονομική και την εργασιακή, με ό,τι παρενέργειες μπορεί να έχουν και σε άλλες πλευρές της ζωής μου). Αποφάσισα να βγάλω το σοβαρό μου πρόβλημα για δύο λόγους: πρώτον, γιατί η παρούσα κατάσταση είναι άκρως πιεστική και μπορεί σύντομα να με οδηγήσει σε ακόμη χειρότερες συνέπειες και, δεύτερον, επειδή μετά από 4, σχεδόν, χρόνια στο Facebook και έχοντας γνωρίσει από κοντά αρκετούς από εσάς, νιώθω πως απευθύνομαι σε φίλες και φίλους και μπορώ, με όλες τις δυσκολίες που ζούμε, ως κοινωνία, να υπολογίζω στη βοήθεια αρκετών από εσάς, ανεξαρτήτως του μεγέθους της βοήθειας (άλλωστε, το σπουδαιότερο είναι η κίνηση και η θέληση για βοήθεια και όχι το μέγεθός της).
Λοιπόν, θα περιγράψω όσο γίνεται πιο "στεγνά" το πρόβλημά μου: βρίσκομαι υπό την απειλή έξωσης από τον σπιτονοικοκύρη μου, εάν δεν βρω μέχρι τα μέσα της επόμενης εβδομάδας (Τετάρτη ή, το πολύ, Πέμπτη) 300 ευρώ (που αντιστοιχούν στο υπόλοιπο ενοικίου του προηγούμενου μήνα συν κάποιο μέρος μιας άλλης οφειλής προς το ίδιο πρόσωπο) και άλλα 500 ευρώ μέχρι το τέλος Φλεβάρη (που αντιστοιχούν σε αντίστοιχη οφειλή για τον τρέχοντα μήνα). Με δεδομένη την ανεργία μου τον τελευταίο ενάμιση χρόνο και, από τη στιγμή που σταμάτησε να μου χορηγείται από τον ΟΑΕΔ τον περασμένο Σεπτέμβρη, έχω σοβαρότατη αδυναμία καταβολής (μεταξύ άλλων και) του ενοικίου μου. Και, αν τις άλλες μου οφειλές (και πάλι όχι όλες) μπορούσα μέχρι σήμερα κάπως να τις καλύπτω, το ενοίκιο, που είναι ένα σεβαστό ποσό το μήνα, από το Σεπτέμβρη και μετά απλώς αδυνατώ να το πληρώσω... Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με "χαράτσι", που μπορεί να μην το πλήρωνα για λόγους πολιτικούς και ιδεολογικούς, αλλά για υπαρκτή και λογική απαίτηση, που υποχρεούμαι να καλύψω... Έχοντας φτάσει στο έσχατο στάδιο απελπισίας, αφού πλέον έχω στερηθεί σχεδόν κάθε πηγή εσόδων (κύρια και δευτερεύουσα εργασία), αποφάσισα ν' απευθυνθώ σ' εσάς και στην κατανόησή σας, δεδομένου ότι μία πιθανή έξωση καταμεσής του χειμώνα θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες για μένα και την οικογένειά μου... Αυτό λοιπόν που, με πολλή ταπεινότητα και συστολή (και σχεδόν ντροπή) σας ζητώ μέσα από αυτό το μακροσκελές μήνυμα, είναι να "βάλετε ένα χεράκι" και να με βοηθήσετε σε αυτή την πολύ δύσκολη (τη δυσκολότερη μέχρι σήμερα στη ζωή μου) συγκυρία, θυσιάζοντας από το υστέρημά σας ένα συμβολικό ποσό (δεν θα το ορίσω εγώ), προκειμένου από τη μικρή βοήθεια του καθενός και της καθεμιάς από εσάς να βγει μια μεγάλη, συλλογική βοήθεια, που θα με βγάλει από το τέλμα και το αδιέξοδο της παρούσας στιγμής. Εννοείται πως, συνεχίζω ακατάπαυστα να ψάχνω για εργασία, με στόχο στο άμεσο μέλλον να ξαναμπώ στον "εργασιακό χάρτη" και, το κυριότερο, ν' αποκτήσω ξανά ένα δικό μου εισόδημα, που θα μου επιτρέψει σταδιακά να επανέλθω σε ένα σχετικά αξιοπρεπές (για τα δεδομένα της συγκυρίας) επίπεδο...
Εκ των προτέρων σας ευχαριστώ όλες και όλους και ζητώ δημόσια συγγνώμη, εάν το σημείωμα αυτό θεωρηθεί από κάποιες/-ους ως "ραφιναρισμένη ζητιανειά"... Το βέβαιο είναι, πως ούτε αυτή την πρόθεση είχα και έχω, ούτε θ' απευθυνόμουν με αυτόν τον τρόπο στην κοινότητα του Facebook, εάν πραγματικά δεν είχα φτάσει στον έσχατο βαθμό απελπισίας και αν δεν ένιωθα πως εδώ μέσα υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να με βοηθήσουν, όπως θα έκανα κι εγώ ο ίδιος γι' αυτούς, εάν οι όροι ήταν αντίστροφοι... Για περισσότερες λεπτομέρειες, στο inbox ή τηλεφωνικά... Καλό βράδυ σε όλες και όλους!!!
 Βασίλης Μακρίδης