Ένα νέο πολιτικό τοπίο διαμορφώθηκε με τι εκλογές της 6/5 το οποίο πηγαίνοντας προς τις νέες εκλογές, θα τείνει να διαμορφωθεί εκ των πραγμάτων σε ένα δίπολο που από τη μια μεριά θα είναι οι πολιτικές δυνάμεις που υπέγραψαν, στήριξαν και δεσμεύτηκαν με την υπογραφή τους ότι θα εφαρμόσουν τα μνημόνια, τα υπολείμματα του δικομματισμού της συντήρησης και της υποταγής στην άρχουσα τάξη, με δεσπόζουσα πολιτική δύναμη την ΝΔ. Από την άλλη μεριά οι δυνάμεις που θέλουν αλλαγές, προοδευτικές αλλαγές στα πάντα, με επίκεντρο τον εργαζόμενο άνθρωπο και τις ανάγκες του, με πρωταγωνιστές όλες τις κοινωνικές αλλά και πολιτικές δυνάμεις που στην πρώτη θέση έστειλαν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι προφανές πως οι επί μέρους δυνάμεις κάθε πόλου μεταξύ τους έχουν διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές και θα παλέψουν για να τεθούν επικεφαλής στον πόλο που ανήκουν. Έτσι οι συγκρούσεις ανάμεσα σε δυνάμεις που ανήκουν στον ίδιο πόλο δεν θα πρέπει να μας ξενίζουν Ο ένας μήνας που θα μεσολαβήσει μέχρι την Κυριακή 17/6 θα είναι ένας σκληρός αγώνας πρωτοκαθεδρίας εντός του κάθε πόλου αλλά και επικράτησης του στην σύγκρουση ανάμεσα στους δυο πόλους.
Φαίνεται πως η απλοϊκή και εύλογη ευχή και επιθυμία του λαού για συμμαχία της αριστεράς πάνω σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα, σκοντάφτει σε βαθύτερες αιτιάσεις στην σφαίρα της πολιτικής και στρατηγικής των κομμάτων, που αδυνατούν όμως να καταλάβουν οι απλοί άνθρωποι που θέλουν εδώ και τώρα άλλες πολιτικές που να τους δίνουν το δικαίωμα να ζουν αξιοπρεπώς.
Ασφαλώς θέση πρωταγωνιστή στον προοδευτικό πόλο θα μπορούσε να έχει το ΚΚΕ εάν δεν το περιέβαλλε ο φοβικός μανδύας, της συρρίκνωσης η και εκμηδένισης των μεγάλων ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων που έπαιξαν ενεργό ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας τους, κάτι που δεν θέλει να υποστεί και το ίδιο. Γιαυτό κρατάει μια αμυντική στάση, ζητώντας από τον λαό να κάνει ένα ιδεολογικό και πολιτικό άλμα, μέσα ίσως από την εξαθλίωση της ζωής του, και όταν γίνει ένα μεγάλο πλειοψηφικό ποτάμι, να πάει να το συναντήσει για να του δώσει την εντολή για λαϊκή εξουσία.
Έτσι εκ των πραγμάτων ένας συνασπισμός κομμάτων και συνιστωσών της ριζοσπαστικής αριστεράς σαν τον ΣΥΡΙΖΑ έγινε πόλος έλξης όλων εκείνων των ανθρώπων που νιώθουν αδικημένοι και προδομένοι στα όνειρα και την ζωή τους. Έχοντας σαν συστατικό του στοιχείο την διαρκή ενότητα και συμμαχία πάνω σε ομόφωνα συμφωνημένους προγραμματικούς στόχους με όλες τις όμορες πολιτικές δυνάμεις, μόλις έβαλε καθαρά στόχο και την κυβερνητική ευθύνη, συσπείρωσε μεγάλο μέρος του λαού αλλά και άλλων ετερόκλητων δυνάμεων από όλους τους πολιτικούς χώρους, που καλείται πλέον να διαχειριστεί με τον καλύτερο τρόπο χωρίς να προδώσει τις ελπίδες και τα όνειρα τους.
Με τη σκέψη πως στα δύσκολα φαίνεται η αξία του καθενός μας, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την διακυβέρνηση μιας χώρας από έναν πολιτικό φορέα, που μέχρι χτες έδινε αγώνα για να εκπροσωπείται στη βουλή, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ένα μεγάλο άλμα στο όνομα των προβλημάτων της χώρας και των λαϊκών αναγκών. Μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα έχει βρεθεί στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων σαν βασικός παίκτης, παράγοντας ανατροπής και αναγέννησης της πολιτικής ζωής, πρωταγωνιστής της ελπίδας και της ανάταξης των μεσαίων και πτωχότερων στρωμάτων της Ελληνικής κοινωνίας, η οποία αναγνωρίζοντας την προσπάθεια, σιωπηλά με ψυχραιμία και εμπιστοσύνη, ξεπερνώντας τον ορυμαγδό των απειλών της διαστρέβλωσης και του φόβου, θα δώσει στις 17/6 το τελικό της μήνυμα.