Από την διάσπαση του ΚΚΕ το 1991 και για κάποιο μικρό διάστημα μετά που παρέμεινα οργανωμένος στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, παραμένω ανένταχτος αριστερός, απεχθανόμενος κυρίως την πολλές φορές "στενότητα" σκέψης και δράσης των οργανωμένων κομματικά μελών και στελεχών, επιλέγοντας μια πιο προσωπική στάση και δράση πάντα μέσα στα πλαίσια της μαρξιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς με γνώμονα και στόχο της ενότητα δράσης της.
Από τότε και μέχρι σήμερα με τις μικρές μου δυνάμεις φρόντιζα να παράγω πολιτική σκέψη και ενέργεια προς εκπλήρωση των παραπάνω, παίρνοντας και καταναλώνοντας ασφαλώς και ότι καλύτερο ιδεολογικό και πολιτικό υλικό, κατά την γνώμη μου, υπήρχε στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση και συγκυρία. Η πιο κοντινή σε μένα ιδεολογικά και πολιτικά δύναμη, ήταν το Αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ, άνθρωποι που γνώρισα, συνεργάστηκα και αγωνίστηκα μαζί τους στον συνδικαλιστικό κυρίως χώρο. Σταθερά και συνειδητά ψήφιζα κάθε φορά και σε κάθε εκλογική μάχη τους υποψηφίους του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ασφαλώς γιατί ένιωθα πιο κοντά στο πολιτικό του πρόγραμμα και στην προσπάθεια που κατέβαλλε κάθε φορά για ευρύτερες συσπειρώσεις του αριστερού μπλοκ δυνάμεων.
Αντίθετα με λύπη μου διαπίστωνα ότι με την πάροδο των χρόνων το ΚΚΕ που για μένα υπήρξε το πρώτο και μοναδικό σχολειό πολιτικής σκέψης και δράσης, έκανε συνεχώς βήματα προς τα πίσω, βήματα απομονωτισμού, δογματισμού, ιδεολογικής και πολιτικής αναδίπλωσης. Στο όνομα της ιδεολογικής και πολιτικής καθαρότητας αρνείται την πολιτική συμμαχιών που είναι συστατικό πολιτικό εργαλείο ενός κομμουνιστικού κόμματος, ενώ αρκείται στο να έχει μια σταθερή, γνώριμη, εύκολα καθοδηγούμενη "πελατεία" στο "μαγαζάκι" του, πουλώντας της με δόσεις μια άλλη "σοσιαλιστική κοινωνία" που θα πέσει ....στο πιάτο όταν ωριμάσει!
Θα αναρωτιέστε βέβαια προς τι όλη αυτή η εξομολόγηση και η προσωπική αναφορά 16 ημέρες πριν από τις προκηρυχθείσες βουλευτικές εκλογές. Μια πίκρα εκφράζω και μόνο. Μια πίκρα που φαντάζομαι νιώθει η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού γιατί για ακόμα μια φορά, οι πολιτικές δυνάμεις και τα κόμματα που δημιουργήθηκαν για να εκπροσωπούν τον εργαζόμενο λαό στους αγώνες του για μια άλλη, διαφορετική πιο ανθρώπινη κοινωνία, βρίσκονται αναντίστοιχες σε αυτό το στόχο και ισως αναποτελεσματικές. Καταλύτης αυτής της εξέλιξης θεωρώ πως είναι η στάση του ΚΚΕ που με την στείρα λογική "πολλά κόμματα δυο πολιτικές" τσουβαλιάζει όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις εκτός ΚΚΕ σε ένα αντίπαλο μπλοκ και με εισαγγελικούς μονολόγους "εξορκίζει" τον εχθρό. Η ειρωνεία ασφαλώς είναι ότι εδώ και μια εικοσαετία, η ίδια σκληρή και αθέατη ηγεσία του, θεωρεί αντιπάλους χιλιάδες ανιδιοτελή πρώην μέλη και στελέχη του που πέρασαν από το κόμμα χύνοντας αίμα και ιδρώτα αγώνων και θυσιών αφήνοντας ένα κομμάτι της ζωής τους εκεί, ενώ το μόνο που μπορεί να προσάψει είναι ιδεολογικές, πολιτικές διαφορές και απόψεις, πάντα όμως μέσα στην ίδια οικογένεια της εργατικής τάξης.
Επανέρχομαι λοιπόν, 16 ημέρες πριν τις εκλογές...
Η μεταπολιτευτική δικομματική πολιτική εναλλαγή στη διακυβέρνηση έφερε τη χώρα λεηλατημένη, παραδομένη και δεμένη με τα μνημόνια, στην τρόικα. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ακολουθώντας την ίδια, με μικρές εναλλαγές πολιτική για σχεδόν 40 χρόνια, μας έδειξαν τα περιθώρια ανάπτυξης του καπιταλιστικού δρόμου, στην πιο χυδαία έκφραση του.
Έφτασαν τη χώρα και τον λαό στο παραπέντε της εξαθλίωσης ενώ στα "δύσκολα" συμμαχούν και συνεργάζονται μαζί με τα "γεννόσημα" παρακλάδια τους για την διάσωση του συστήματος τους.
Σε αυτήν τη δύσκολη στιγμή χρειάζεται συστράτευση όλου του λαού, όσων τα συμφέροντα βρίσκονται αλλού. Όχι παραιτήσεις, εύκολες, ανώδυνες και απολίτικες λύσεις τύπου "όλοι ίδιοι είναι", "δεν ψηφίζω κανένα"κλπ. Ψηφίζουμε με βάση το ταξικό μας συμφέρον και αυτό δεν το εκφράζουν τα κόμματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, και τα παρακλάδια τους.
Σε αυτήν την κρίσιμη καμπή πρέπει να υπάρξει αντίπαλο δέος. Πρέπει να μπεις στο πολιτικό παιχνίδι και να παίξεις επίθεση συγκεντρώνοντας όσες περισσότερες φίλιες δυνάμεις μπορείς με στόχο και την πολιτική εξουσία. Αυτή την ειλικρινή προσπάθεια βλέπω να την κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ και φυσικά την στηρίζω, όσο μπορώ.