ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΕΣ #5

Μια φωτογραφία καλούνται να σχολιάσουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, τέσσερις φίλοι από παλιά, σε ενα ιδιότυπο παιχνίδι φαντασίας, εντυπώσεων και εμπειριών. Μια εικόνα, τέσσερις διαφορετικές οπτικές αναγνώσεις. Μια ιδέα του δίκτυου Hocus Photus με στόχο τη δημιουργική συνένωση και τη συνεργατικότητα των ανθρώπων.

Κείμενο 1. Κάτια Γαλοπούλου - Κείμενο 2. Πάρις Λιάτσος - Κείμενο 3. Hara Isidorou - Κείμενο 4 και φωτογραφία. Γιώργος Βασιλειάδης

1.

Πώς να σφίξεις τα μπράτσα σου γύρω από μια ανάμνηση; Το σώμα μόνο με ψωμί και μνήμη, υποφέρει. Στον εγκλεισμό, δίχως τον Άλλο, καμία αρχαία εικόνα του μυαλού, δεν ανακουφίζει. Το ανθρώπινο άγγιγμα δεν ανακαλείται με νεφέλες ούτε παραγράφεται. Παρά ζητά τα δίκια του. Ώσπου ένα πουλί, από μια απόμακρη ανατολή, ακουμπάει στο τζάμι σου το ράμφος του και βάφει το παράθυρο με χλόη. Λίγη άνοιξη μέσα στον χειμώνα, έστω και θρυμματισμένη. Και τότε, ελπίζεις πάλι στην Φύση και την Αφή. Η Ζωή θα νικήσει .

2.

 Το ξέφωτο φίλε μου,το ξέφωτο Πάντα αυτό έψαχνες,στα μάτια σου θολή η εικόνα του πρώτου πλάνου. Μπορεί μία ανθισμένη, αυτοφυής πραγματικότητα. Άλλοτε βρύα και λειχήνες, σημάδια του βάλτου. Προσπερνούσες το "σήμερα", πάντα έψαχνες το ξέφωτο, το ανέφικτο. Η υπέρβαση, πάντα το "αύριο". Σκοπός ζωής ατελέσφορος.

3.

Από μικρή αναρωτιόταν κοιτάζοντας τα πορτοπαράθυρα στη γειτονιά.

Όλα στο χρώμα του κυπαρισσιού και της ελιάς. Καταπράσινη και  η νεραντζούλα μπροστά στην πόρτα, που καθημερινά έπιανε τα κρυφομιλήματα  με τον απέναντι ευκάλυπτο. Έτσι, απ΄όταν ήρθαν από την  "πατρίδα", κουβαλώντας στα χέρια από τη μια τα παιδιά τους, από την άλλη τα εικονίσματα και, στην καρδιά τους την Ελπίδα. Το χρώμα της ελπίδας είναι Πράσινο γκουζούμ, απαντούσε η κόνα Χαρίκλεια και έκανε μια έτσι να σιάσει το κεφαλομάντηλό της.

4.

Ειναι ωραίο να ζεις κοντά στη φύση. Πλημμυρισμένος από το λαμπερό φως του ήλιου, το πράσινο  της ελιάς και του πεύκου, τα θερμά χρώματα των ρόδων και της βουκαμβίλιας, το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού! Παντού υπάρχει το όμορφο, αρκεί να το προσδιορίσεις και να ψάξεις να το βρεις.

Όμως μου λείπει, η βόλτα στους  δρόμους της Κοκκινιάς, τα παλιά προσφυγικά σπίτια, οι μυρωδιές από τις φτωχικές κουζίνες, οι άνθρωποι.... Μου λείπεις Κοκκινιά!