Μια φωτογραφία καλούνται να σχολιάσουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, τέσσερις φίλοι από παλιά, σε ενα ιδιότυπο παιχνίδι φαντασίας, εντυπώσεων και εμπειριών. Μια εικόνα, τέσσερις διαφορετικές οπτικές αναγνώσεις. Μια ιδέα του δίκτυου Hocus Photus με στόχο τη δημιουργική συνένωση και τη συνεργατικότητα των ανθρώπων.
Κείμενο 1. Κάτια Γαλοπούλου - Κείμενο 2. Πάρις Λιάτσος - Κείμενο 3. Hara Isidorou - Κείμενο 4 και φωτογραφία. Γιώργος Βασιλειάδης
1.
Έστειλα βιαστικά μήνυμα sms για βοήθεια, με κωδικό μετακίνησης τέσσερα. Οδήγησα στην Εθνική οδό τόσο γρήγορα ,σα να με έσπρωχνε η ίδια η νύχτα. Έπρεπε να τον προλάβω ζωντανό. Στο τηλεφώνημα του είχε ψελλίσει πως, πριν φύγει, ήθελε να μου εμπιστευτεί το μυστικό της Ζωής, που το είχε, λέει, βρει στα ατελείωτα μπάρκα του. Θα με περίμενε στο πεζούλι.. Βρήκα το σπίτι,τον κήπο και το Νόημα, άδειο.. Τα φώτα του δρόμου, έλαμπαν αμήχανα.
2.
Είναι άδεια μέρες τώρα. Εκεί καθότανε τα υγρά βράδια της αναπόλησης. Με πλάτη στον δρόμο. Να καμαρώνει τα κόπια του. Το καλυβάκι του όπως συνήθιζε να λέει. Ύστατη πράξη να κλαδέψει τη μουριά, που θύμιζε εκείνη. Εκεί καθότανε. Κάποιοι είπαν: "αφήστε την πλαστική καρέκλα".
3.
Με
το ξημέρωμα η σελήνη θα λογοδοτήσει για τα μυστικά νυχτοπερπατήματά της Θα λογοδοτήσει που εκχώρησε την άγια χλωμάδα του προσώπου της, σε μία θλιβερή
απομίμηση, για να φωτίσει τις αποχρώσεις του πράσινου..... και μη
αντέχοντας τη νοσηρή μοναξιά στάθηκε να αφουγκραστεί την κραυγαλέα
απουσία.
4.
Λίγο
πριν μας αφήσει η καταραμένη χρονιά του 2020. Καθώς η νύχτα έριχνε το
πέπλο της, έφερνε μια γλυκιά βραδιά που καθόλου δεν θύμιζε χειμώνα. Τα
χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια πασχίζουν να φτιάξουν χαρμόσυνη ατμόσφαιρα,
όμως η καρέκλα μένει αδειανή... Στη σκέψη έρχονται περασμένες στιγμές, γεμάτες από
παιδικές χαρούμενες φωνές και γέλια στη αυλή, όταν όλοι μαζί παίζανε νεροπόλεμο το
καλοκαίρι.