Δυο συμμαθητές στο 13ο δημοτικό σχολείο της Νίκαιας, συναντήθηκαν διαδικτυακά μετά από 57 χρόνια και τα λένε, ο καθένας με τον δικό του τρόπο..
Κείμενο Βασιλική Χαμαλέλη-Μπούκλα
Φωτογραφία. Γιώργος Βασιλειάδης
Κόμπο κόμπο ρίχνει το σκοτάδι της η νύχτα.
Και φοβάμαι.
Πιο πολύ εμένα και τη μοναξιά μου.
Που, ρούχο στενό την ντύθηκα ετούτο τον δύσκολο καιρό.
Πρέπει να κρυφτώ να μη με βρουν.
Στο άδειο σπίτι.
Που προσπαθώ να το γεμίσω με όσο φως περίσσεψε από τις όμορφες μέρες.
Δέσμες θαμπές, αλλά μου φτάνουν.
Θα τις σκαλώσω στο παράθυρο, σαν χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια.
Και θα γιορτάσω.
Η μοναξιά θα επιλέξει να φύγει.
Θα ανασάνω.
Και θα κάνω ό,τι πιο απλό και συνηθισμένο βάζει ο νους σας.
Με περιμένει μια ρομαντική κομεντί στη μικρή οθόνη.
Κι ένας καναπές ν' αγκαλιάσει το γυμνό κορμί μου.
Θα εξαγνιστώ με μια ρουτίνα που με σκότωνε άλλοτε και τώρα μου 'γινε καταφύγιο.