Στο project Retropolis οι Empty Frame δίχως να παραβιάζουν τις αρχές του -πχ. αγγλικός στίχος- πήραν ένα αγαπημένο τραγούδι της εποχής, των παππούδων τους -«Το πόσο λυπάμαι», ένα τραγούδι του Κώστα Γιαννίδη από το 1938- το διασκεύασαν και εντελώς απενοχοποιημένα μάς το παραδίδουν «ξαναγεννημένο» για τις ανάγκες της ψηφιακής μας εποχής.
Οι Empty Frame, όπως και άλλα νεανικά συγκροτήματα που συμμετέχουν με πολύ ενθουσιασμό στο ίδιο project (περισσότερες πληροφορίες για αυτό υπάρχουν σε άλλες στήλες και σε άλλες σελίδες) μπορεί να μην χρησιμοποίησαν τους στίχους ή και τις μελωδίες ακόμη που έκαναν γνωστά αυτά τα τραγούδια αλλά ξαναβρήκαν το νήμα που συνδέει τις ευαισθησίες των νέων ανθρώπων που ποθούν τον έρωτα και απογειώνουν τα συναισθήματα της αγάπης ανάμεσα σε δύο διαφορετικές εποχές που απέχουν μεταξύ τους πάνω από 70 χρόνια.
Αλλά, δεν είναι μόνο το νήμα που αποκαθιστούν με τη διαχρονικότητα των ευαισθησιών των Αθηναίων. Είναι και η αποκάλυψη ότι το αστικό τραγούδι σε αυτήν την πόλη έχει πίσω του μια παράδοση κοντά στον ένα αιώνα. Επιπλέον, λόγω αυτής της βιωμένης παράδοσης και του πολιτιστικού και πολιτισμικού αποθέματος που διαμορφώνει, το αστικό τραγούδι μπορεί να «επιστρέφει» στις καταγωγές του, να αντλεί πολύτιμο υλικό και με καινούργια φτερά (όπως οι φρέσκιες διασκευές ή και οι «πειραγμένες» εκδοχές) να αρχίζει μια νέα πορεία στο χρόνο και στις καρδιές μας.
ΑΠΟ ΤΟΝ Γ.Κ.ΚΑΡΑΤΖΑ ΣΤΟ NOTEBOOK
Οι Empty Frame, όπως και άλλα νεανικά συγκροτήματα που συμμετέχουν με πολύ ενθουσιασμό στο ίδιο project (περισσότερες πληροφορίες για αυτό υπάρχουν σε άλλες στήλες και σε άλλες σελίδες) μπορεί να μην χρησιμοποίησαν τους στίχους ή και τις μελωδίες ακόμη που έκαναν γνωστά αυτά τα τραγούδια αλλά ξαναβρήκαν το νήμα που συνδέει τις ευαισθησίες των νέων ανθρώπων που ποθούν τον έρωτα και απογειώνουν τα συναισθήματα της αγάπης ανάμεσα σε δύο διαφορετικές εποχές που απέχουν μεταξύ τους πάνω από 70 χρόνια.
Αλλά, δεν είναι μόνο το νήμα που αποκαθιστούν με τη διαχρονικότητα των ευαισθησιών των Αθηναίων. Είναι και η αποκάλυψη ότι το αστικό τραγούδι σε αυτήν την πόλη έχει πίσω του μια παράδοση κοντά στον ένα αιώνα. Επιπλέον, λόγω αυτής της βιωμένης παράδοσης και του πολιτιστικού και πολιτισμικού αποθέματος που διαμορφώνει, το αστικό τραγούδι μπορεί να «επιστρέφει» στις καταγωγές του, να αντλεί πολύτιμο υλικό και με καινούργια φτερά (όπως οι φρέσκιες διασκευές ή και οι «πειραγμένες» εκδοχές) να αρχίζει μια νέα πορεία στο χρόνο και στις καρδιές μας.
