από την Αρχοντία Παπαδοπούλου
Σε μερικές ώρες η Διεθνής Κοινότητα θα τιμήσει ( δεν θα εορτάσει) την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. 8 Μαρτίου 1857, Νέα Υόρκη, εργάτριες Κλωστοϋφαντουργίας διαδήλωσαν για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Τιμούμε τους αγώνες των γυναικών για ίσα δικαιώματα με τους άνδρες στην εργασία, κοινωνία. Μισό μεροκάματο απ' ό,τι οι άνδρες, χωρίς δικαίωμα ψήφου, εκλογής, δεν μορφώνονταν, καταπιέζονταν, από μικρές σε σκληρές δουλειές. Εμείς τι γιορτάζουμε, άραγε, παρασύροντας γυναίκες σε προχειρότητες τραγουδώντας και χορεύοντας; Μας έμαθαν ότι είναι γιορτή και μας προσφέρουν δωράκια και λουλούδια!! Σήμερα, όμως, εξακολουθούν να θεωρούνται κατώτερες μέσα από πράξεις. Εξακολουθούν να είναι τα πρώτα θύματα στην ανεργία, στην σχολική διαρροή,να λιθοβολούνται, να φυλακίζονται, να εκτελούνται, να βιάζονται σωματικά, πνευματικά, ψυχολογικά, εργασιακά, γίνονται εύκολη και εκμεταλλεύσιμη λεία και πολλές δεν αντιδρούν για δικούς τους λόγους. Εξακολουθούν σε πολλά μέρη του Κόσμου να μην έχουν δικαίωμα λόγου, ψήφου, μόρφωσης. Είναι αυτές που σηκώνουν, σήμερα, στους ώμους τους την στήριξη της οικογένειας στις δύσκολες στιγμές που περνάμε. Οι διασκεδάσεις είναι απαραίτητες στη ζωή για να επιβιώνουμε, να ξεφεύγουμε, να χαιρόμαστε. Η 8 Μαρτίου, όμως, είναι Ημέρα ενημέρωσης, απολογισμού, υποστήριξης, συμπαράστασης.